De exploitanten van het beroemdste strand van Frankrijk lopen er met rooie koppen van woede rond. Want de overheid heeft besloten dat ook voor hun Plage de Pampelonne (formeel gemeente Ramatuelle, volgens de meeste bezoekers gewoon Saint-Tropez) de wet geldt. Wat in de praktijk betekent dat ze hun vaak luxueuze strandtenten einde seizoen gewoon moeten afbreken, en elders moeten opslaan. ’s Winters moet het strand voortaan leeg zijn, althans vanaf 2012. En bovendien wordt het aantal vergunningen voor een strandpaviljoen van 28 naar 22 ‘tenten’ teruggebracht. Zes ‘plagisten’ staan straks met lege handen.
Dat gaat natuurlijk zomaar niet, roepen de uitbaters in koor. Ze wijzen erop dat ze in het hoogseizoen 30.000 mensen per dag ontvangen, dat ze 800 werknemers in dienst hebben, dat ze jaarlijks 1,3 miljoen euro aan staats- en gemeentebelastingen ophoesten, dat ze elk jaar 300.000 flessen wijn uit de streek verkopen. Zo’n economisch belangrijke industrie laat je toch met rust? Maar ja, er is die milieuwet uit Parijs die voorschrijft dat de Zuid-Franse stranden ‘s winters ‘schoon’ moeten zijn.
Het opbreken en vervolgens weer opbouwen van een strandpaviljoen kost wèl een paar centen, vanzelfsprekend voor rekening van de exploitanten. Die ook geen enkele zekerheid hebben dat hun vergunning in de (nabije) toekomst verlengd wordt. Uiteraard hebben ze een actiecomité gevormd, weten ze zich gesteund door de werkgeversorganisatie in het departement Le Var en is er een advocaat die in de wet ontsnappingsclausules vermoedt, plus vormfouten in het desbetreffende besluit van de gemeente Ramatuelle.
Kortom: het is nog géén gelopen koers.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik geen fan ben van het strand van Pampelonne. ’s Zomers veel te druk, in de file om er te komen, en over het algemeen valt het eten (en de bediening) in die strandrestaurants knap tegen. Vijfentwintig euro voor een tamelijk saaie en met crisis-ingrediënten samengestelde salade, laat maar. Ik heb op dat strand maar één keer echt goed gegeten: bij Kaï Largo. Een bijna Indonesische ambiance, Thaïse invloeden in de keuken en sinds vorig jaar zomer ook een sushi-bar. Ik ben het bonnetje kwijt, maar als ik me goed herinner, kostte die smullunch me iets van 55 euro. Mooi plekje, uitstekend gegeten. Bijna opgewekt sloot ik die middag in de file richting huis aan. Wat mij betreft mag de zeereep het ruimschoots winnen van de regelneven. Maar laten types als Paris Hilton er dan in godsnaam wegblijven. Want als die langs dreigt te komen, wil je alles zelfs preventief/definitief afsluiten.
