Ik gok niet, maar toen ik heel lang geleden nog in Rotterdam woonde, kwam ik regelmatig in een illegaal casino. Je had destijds een overheid die oordeelde dat roulette enzo door de duivel was bedacht -en/of bezeten- en dat we als onderhorigen tegen de verleiding van het gokken in bescherming moesten worden genomen. Dat duurde tot diezelfde overheid in ´spelen´ een goudmijntje herkende en prompt de Holland Casino´s in de markt zette. Waarom ik vroeger vaak in zo’n ´verboden´ Rotterdams gokhol vertoefde, leg ik nog weleens uit. Feit is dat het sfeertje me wel beviel. Er hing altijd iets van spanning in de lucht, al herinner ik me die eerder als prikkelend dan crimineel. Hasj-, en vooral nicotinedampen onttrokken de speeltafels vrijwel aan het zicht en je wist maar nooit wanneer Hermandad een inval zou doen. Iedereen was daar trouwens tot in de puntjes op voorbereid; zelfs Hans Klok zou een roulettetafel niet sneller in het niets kunnen laten verdwijnen. Inclusief de poet, maar dat sprak vanzelf. Ik weet niet meer hoe vaak ik na zo’n gevreesde klop op de deur met mijn vriend Aage M. achter een onschuldig sapje over koetjes, kalfjes en kinderen heb zitten keuvelen terwijl de tent doorzocht werd. Nooit werd er wat gevonden, nooit werd er iemand aangehouden. En na afloop hernam alles z’n gangetje. Rotterdamse maffia? Vast wel. Ik schrijf het nog weleens op allemaal.
In een later bestaan ben ik nog één keer in een casino geweest. Op Guadeloupe. Outre-mer, dus gewoon in Frankrijk, zullen we maar zeggen. Het spelen was er legaal.
Mijn echtgenoot ging er even de kosten van onze vakantie terugverdienen.
Minpuntje: hij kan extreem slecht tegen zijn verlies.
Aandachtspuntje: ik kan extreem doortastend worden.
Het hele bezoek heeft nog geen uurtje geduurd.
Maar die sfeer, die had wel wat. Rotterdam met een zwoel tintje, zeg maar. Het had iets vertrouwds. Er werd gewonnen en verloren, gerookt en gedronken. Zoals het hoort. Anders kun je net zo goed naar de bejaardenbingo gaan.
Ik snap dus heel goed dat de casinobazen (grote concerns) woedend reageerden toen het Franse rookverbod in openbare ruimten ook voor hun zaken bleek te gelden. Een rookverbod in een casino, dat kan niet. Nicorettekauwende kaken aan een roulettetafel. Het is net zo erg om te zien als Sir Alex Ferguson van Manchester United die langs de lijn zijn voetbalemotie noodgedwongen wegknaagt op een stukkie rubber in plaats van op het mondstuk van zijn verboden saffie.
Bij een casino horen rookdampen boven de tafels te kringelen. Spanning en sensatie beheers je beter met een dampertje tussen de lippen. Het hoort bij de emotie van het spel.
Jawel, ik rook. Nog steeds. Tegen accijnsbeluste overheden in. Sigaren, het liefst een stevige Havanna, maar voor dagelijks gebruik mag het wat minder; lastig om zo’n grote jongen brandende te houden als je met twee handen op je toetsenbord zit te rammen. Geen overheid en geen gezondheidsmaffia die me dat zal verbieden. Zoals destijds niemand me kon beletten een zogenaamd ´louche´ adres in Rotterdam te betreden.
Ik denk daarom dat ik dezer dagen mijn echtgenoot maar eens tracteer op een avondje Monaco. De Société des Bains de Mer, de onderneming die ook het roemruchte casino van het prinsdom uitbaat, heeft namelijk net besloten dat er voortaan ook buiten gespeeld kan worden. Roulette op een superieur terras met uitzicht op zee. Vanzelfsprekend mag er gerookt worden.
Prima idee van die Société, die sinds het rookverbod haar omzet zag kelderen en die nu een lange neus trekt naar de Franse overheid door dat rookverbod te omzeilen met een aansprekende buitenlocatie.
Maar ik wil ook en vooral uitvinden of er iets overblijft van die atmosfeer van dat bijna-verboden genoegen, of gokken in de openlucht net zo spannend en meeslepend is als in de intimiteit van eenvoudig donker gokhol of een decadent Casino Royale. Het lijkt me toch anders. Waarschijnlijk gaan we na een verlies van 50 euri max, weer fris en fruitig op zoek naar de valet van de parking. Om nogmaals hetzelfde bedrag af te tikken. Géén gokje.
Dit bericht delen op: