Twee doden slechts, dus het valt vreselijk mee. De vorige keer dat we door noodweer werden getroffen steeg het dodental tot boven de twintig. En dat was nota bene hartje zomer 2010. Zie hier.
Maar het geeft wel te denken; steeds als de hemelsluizen open gaan -en dat gebeurt meer en meer- is dit deel van Zuid-Europa ernstiger de klos dan elders. Europa dus hè, ik heb het niet over Thailand en andere tropische streken waar het per definitie foute boel is als het hoost. Wij wonen hier in het zonnige zuiden van het Europees continent, waar je met de kerst nog gewoon op een prettig terrasje aan de kust kunt bijbruinen. Misschien de komende kerst ook wel, maar dat is nu even niet aan de orde. Want de afgelopen dagen klotste het water tot onder de oksels. Ik heb niks met weergoeroes en doemdenkers die handenwrijvend “climate change” roepen als het weer eens met bakken uit de lucht klettert, maar het valt niet te ontkennen dat we hier in het zuiden steeds vaker natte voeten hebben.
En ja, het was weer even meer dan heftig, de afgelopen dagen.
Ik verwijs gemakshalve naar de info hier (even naar beneden scrollen op de pagina voor het filmpje) dat zegt meer dan genoeg.
Wat ik daar dan nog aan toe kan voegen?
Mwah, beetje persoonlijke impressie misschien. Je wordt toch wat onrustig als het dak eerst hier, dan daar, en dan op tal van plekken tegelijk begint door te sijpelen, als je uiteindelijk geen emmertjes en dweiltjes voldoende meer hebt om de boel op te vangen en geen vuilniszakken genoeg om te voorkomen dat de tv, de computers en je bed zeiknat regenen. De stroom valt uit, gaat weer aan, valt weer uit; dus ook je ‘final escape’, je Blackberry valt niet meer op te laden. En inmiddels heb je ontdekt dat de daklekkage ook de stroomkabels van de kunstig in het plafond weggewerkte spotjes boven de keuken heeft bereikt. Dan zet je zelf de stroom maar uit, vóór er iemand geëlektrocuteerd wordt.
Lezen bij kaarslicht (altijd voldoende kaarsen in huis!), koken op de ‘piano à gaz’ (nooit komt er bij mij een elektrische kookplaat in!) en warmte dankzij de onovertroffen ‘insert à bois’ die desnoods nog bij min 20 het hele huis op temperatuur stookt. Klinkt reuze romantisch, maar intussen bleef het water in de rivier onderlangs het huis maar stijgen, bleven de hemelsluizen ongegeneerd en ongecontroleerd open, spoelde de toegangsweg naar ons huis voor een groot deel weg, vielen verbindingen uit en sloeg bij elke donderklap onze stokoude herdershond volkomen op tilt. Denk met name over dat laatste niet te licht. Denk eerder aan een op hol geslagen bulldozer die ‘en passant’ niet alleen het interieur verbouwt, maar ook als een razende papierversnipperaar kranten, tijdschriften, aantekeningen en ander ‘onderhanden werk’ uit handen neemt; ook de deur naar ons thuiskantoor bleek niet tegen zijn paniek bestand.
Is dat erg? Ja!
Staat het in enige verhouding tot het -hernieuwde- leed dat veel mensen op slechts een steenworp afstand van mijn huis is overkomen? Natuurlijk niet. Weer moesten meer dan tweeduizend mensen huis en haard verlaten, hun onderkomens in deplorabele staat achterlatend. Weer gingen er tal van bedrijven, waarvan een aantal net weer een beetje op de rails stond sinds de vorige overstromingsellende, naar de kloten.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het verschrikkelijk.
En tegelijkertijd vraag ik me af waarom er zoveel mensen wonen in een dal, waarom er zoveel ‘commerces’ worden gevestigd in een laagvlakte, waarom er tal van vakantiehuisjes/campings zijn gesitueerd in overstroomgebieden van rivieren waarvan je wéét dat ze buiten hun oevers zullen treden als het rotweer toeslaat.
Ik heb er maar één verklaring voor, analoog aan Bill Clinton himself: “It’s the money, stupid.” Snelle grijpstuivers verdienen waar het eigenlijk niet kan. Middels een goedkoop stukje grond in dat dalletje waar die treurige arbeider zijn droomhuisje toch wel bouwt; een voordelige loods op het bedrijventerrein in die ’s zomers droge laagvlakte voor die beginnende ondernemer; een ‘luxe’ camping voor die Hollandse expat die -nadat de camera’s van ‘Ik ben weg’ weg zijn- tot de conclusie komt dat het water hem letterlijk tot de lippen is gestegen in de schitterende rivierbedding van zijn subtropische droom.
En op regionaal niveau speelt het totale gebrek aan interesse in een serieuze infrastructuur, of het nu gaat om wegen, riolering, of stroomvoorziening. Er is toch een weg (al lijkt het meer op een hindernisbaan), er is toch riolering (débordé op z’n best) en er is toch stroom (nou ja, meestal, nou ja soms, niet altijd): wat zeur je dan?
Zolang dat niet verandert, blijft het hier -in het mondaine Zuid-Frankrijk- nogal behelpen.
En voor vanavond is er weer regen voorspeld.