Per email kreeg ik het beoogde kerstmenu van een van mijn favoriete restaurants hier in de buurt toegestuurd. Gaan we niet doen, de samengestelde maaltijd zat me iets te strak in het pak. Eten wat de pot schaft? Prima, vooropgesteld dat ik ook lust wat er op het menu staat. En dat mijn mee-eters het ook lusten. In hoeverre is een dichtgemetseld menu nog ´klantvriendelijk´? Las ik ook nog dat je per gerecht een voorgeselecteerd glas wijn zou krijgen. Ja zeg, doe mij gewoon de fles. En ik maak zelf wel uit welke wijn ik bij welk gerecht vind passen. Zo drink ik bijvoorbeeld soms rood bij een stevig visje, en een mollige witte bij de kaas.
In beginsel doe ik niet aan feesten & partijen, niet aan verjaardagen, en al helemaal niet aan verplichte eindejaarsnummers. Het was dan ook een hele opluchting toen ik na mijn emigratie naar Frankrijk ontdekte dat de hele kerst hier maar één dag duurt.
Toen ik hier pas woonde, ben ik wel eens naar zo´n kerstdiner in een restaurant gegaan. Om te integreren, zal ik maar zeggen. Nog afgezien van de met peper gekruide rekening, ik vond het niks. Ik was er niet op voorbereid dat het menu van die avond in beton gehouwen was en dat de sommelier uitmaakte wat ik te drinken zou krijgen.
Een jaar later probeerde ik in een ander, maar normaal gesproken evenmin te versmaden restaurant, het Saint-Sylverstre-diner. Want: hoe doen die Fransen dat, de jaarwisseling vieren? ´Oesters in plaats van oliebollen´, had mijn man me beknopt uitgelegd. Ik wilde meer weten, kreeg wéér zo´n menu waarop niet ingegrepen kon worden. En opnieuw bepaalde de flessentrekker van dienst wat ik te drinken kreeg.
Toen werd het middernacht. Het Franse volkslied klonk en ineens werden de tafels terzijde geschoven en doemde de horror van een dansvloer op. De muzak zette in, de corpulente postbode naderde op wankele benen…. En nee, ik werd niet wakker en kon zo’n twintig minuten later pas weer met blauwgetrapte tenen terugstrompelen naar ons tafeltje, waaraan mijn man nog een glaasje dronk met de cassière van de mini-marché wier décollecté als altijd suggereerde dat het hoogzomer was. Bonne Année!
Mooi geweest. Kerstmis of de jaarwisseling buitenshuis, we doen er niet meer aan. Ik ga ook heus niet langer in de keuken staan omdat het toevallig kerst is. Maar heel misschien kies ik voor een experiment, in de huiselijke kring inmiddels omschreven als de ‘afhaal-Fransoos’. Ik weet niet hoe dat elders in Frankrijk is, maar bij mij in de buurt gingen we tot nu toe niet verder dan de ´pizza à emporter´. En nu weet ik ineens van twee (ook volgens Michelin) zeer serieus te nemen restaurants waar je er tegenwoordig zomaar een voedselpakket kunt komen ophalen. Thuis alleen even opwarmen en je bent zo ongeveer de helft voordeliger uit dan wanneer je in het restaurant was gaan zitten. Maar ik aarzel toch. Ik koester een zeker wantrouwen tegen het opwarmen van eerder bereide maaltijden, al doe ik thuis genoeg met ´kliekjes van de vorige dag´. Maar die ken ik.
Waar ik hoe dan ook nee tegen zeg, is dat andere nieuwe fenomeen aan de gastronomische hemel: de thuiskok. Eén telefoontje en je hebt de chef van het sterrenrestaurant een paar dorpen verderop over de vloer. Aardige man en heel kookvaardig, daar niet van, maar ik moet er niet aan denken dat hij in mijn keuken rondbanjert. Dat wordt oorlog. Ik ga me er geheid mee bemoeien. Goeie kans dat hij nog voor het hoofdgerecht -op kookpunt en met de stoom uit z’n oren- vertrokken is.
Het gaat bij mij namelijk al mis als mijn man aanbiedt “ook eens te koken”, als ik weer eens ‘druk’ ben. En echt, hij kan een aardig potje bij elkaar koken. Toch kom ik om de tien minuten voor de zekerheid even nonchalant aanwippen om langs m’n neus weg een adviesje te geven. Mijn man ervaart dat terecht als een ontmoedigende motie van wantrouwen. Waarna hij minstens een maand weigert over de lunch en/of de avondmaaltijd met me van gedachten te wisselen.
Dat is erg. In de Provence heb je het altíjd over eten. En mijn man, nou ja, die wil ik nog wel een tijdje te vriend houden. Dus kook ik toch liever zelf.
De liefde van de man gaat door de maag, niet door de keuken.
Dat mag van mij zó op een tegeltje. Heb je meteen een prima onderzetter.
De afhaalfransoos
Dit bericht delen op:
Ik ben het helemaal met je eens Renée. Ik zou het zelf geschreven kunnen hebben als ik jouw talent had. Gezellige einde jaars dagen, Mary
Dag Mary,
Wat leuk! Jij ook mooie dagen en het allerbeste voor 2014. Want dat wensen we elkaar natuurlijk wel hè.
Het allerbeste voor 2014 wens ik jou ook, René
Dag Mary,
Jij ook!
Leuk stukje weer. Ik hoop dat je in 2014 door gaat met je stukjes en recepten. Een gezond 2014 toegewenst uit zwaag nh
Dag Dick,
Yep, ga gewoon door! Jij ook een mooi 2014.
Ik word altijd vernietigend door tafelgenoten aangekeken wanneer ik ‘weer eens’ wat afwijkends van het menu vraag…
Yes Stew, ik ook. Maar ik bestel toch echt schaamteloos twee voorgerechten als ik de hoofdgerechten niet zie zitten :-]
Of vragen of het hoofdgerecht ook als voorgerecht geserveerd kan worden omdat je een bepaalde volgorde van gerechten in je hoofd hebt… Dat de bediening je nogmaals op de voorgerechten wijst “nee, dat kan niet, want als we daar aan gaan beginnen dan wil iedereen het”, waarop mijn repliek “volgens mij ben ik de eerste in al die tijd dat jullie bestaan die hierom vraagt, dus dat zal wel loslopen denkt u ook niet?” niet opgenomen wordt. Nou ja, ik zal me maar voegen naar de in mijn optiek bekrompen horeca… :-D
Vraag je ook niet of er nog wat anders is wat niet op de kaart vermeld wordt maar wel bereid en geserveerd kan worden? :)
Nee Stew, bij zo’n menufestijn staat de hele keukenbrigade daarop afgestemd. Daar wordt niet van afgeweken, tenzij je bij de reservering hebt opgegeven dat je bepaalde dingen niet wil/mag eten. Dan wordt dat tevoren apart klaargemaakt en ook daar valt niet vanaf te wijken.
Ik deel je irritatie over een ‘dichtgemetseld eten wat de pot schaft’ menu. We boekten onlangs in Eindhoven een tafel bij een ons onbekend restaurant. Daar bleek het altijd zo te zijn dat je gewoon at wat er op tafel kwam. Niks keuze. En nog duur ook. Zo’n concept is aan mij niet besteed.
Ha Vrouwke!
In een aantal restos hier in de buurt biedt men formulemenu’s die je zelf samenstelt uit de kaart. Dus een entree plus een plat plus dessert, of een entree plus plat, of een plat plus toetje. Naar keuze, voor een vaste prijs. Heb je een menu, en kun je toch zelf kiezen. Prima oplossing.
Ja, dat is inderdaad een prima oplossing.
Heerlijk om dit stukje weer te lezen! Zo herkenbaar!
Eet smakelijk met Kerst van je eigen creatie, die zal beslist beter smaken dan het “dichtgemetseld eten” in een restaurant.
Gezellige Kerstdagen, een gezond 2014 voor jou en je man gewenst.
Dank je wel voor het delen van jouw recepten en schrijfkunst.
Merci Anja,
Insgelijks!
Renée Vonk,
Het stukje is leuk om te lezen dat vooropgesteld! Maar als je naar vrienden gaat of vrienden ontvangt kan je toch ook niet brutaal zeggen doe mij die Medoc maar niet en geef me een Bourgogne en jij beslist thuis voor de anderen toch ook wat jij denkt hetgeen het beste bij het répas past! Ik vind je stukje dus overdone! De ouderen van onze gemeente ontvangen sinds jaren een Kerstdiner (kan wel maart zijn voor het zover is maar ja hier in LDF hangen de kerstverlichtingen ook tot april of worden helemaal niet weggehaald) Wel is het zo dat mensen die op doktersvoorschrift een dieet volgen dit even kenbar moeten maken. Houtain zou ik je stukje betitelen!
Herman.
Ach Herman,
Als ik vrienden ontvang, of er op bezoek kom, kennen we elkaars voor- en afkeuren. Bovendien word ik (noch zij) niet geacht een stevig bedrag af te tikken voor genoten genoegens. Vrienden, weet je wel, geen restaurant.
En weet je wat ik pas echt schrijnend hautain (met ‘au’, dus niet met ‘ou’) vind? Dat die ouderen van jouw gemeente pas in maart (maart! godbetere het!!!) een kerstdiner krijgen aangeboden. Wat maakt het uit jo, ze krijgen toch gratis te vreten? Hoe hautain wil je het hebben? Wat een ongehoord arrogante zelfverheerlijking van zelfingenomen egokwasten is die zogenaamde liefdadigheid?! Totaal underdone, zou ik jouw commentaar willen betitelen! Fout le camps!
Ach, ach Renée,
Mijn “a” en “o” zitten inderdaad ver uit elkaar, mijn “faut” natuurlijk, het is hautain!
Er is hier een lieu dit die: “Tout y faut” heet, vertaald door onze Nederlandse vrienden als: “Doet ie fout”. Jouw zelfverzekerde commentaar slaat nergens op als je weet dat onze commune uit 5 lieu dits bestaat en dat er 126 inwoners zijn. Om kosten te besparen wordt het gezellige diner gegeven als de temperaturen buiten wat hoger liggen, dus om een beetje te besparen! Het diner is in de plaats gekomen voor kerstpakketten die zo’n 10 jaar geleden werden verstrekt. Het leuke is ook nog dat als er kinderen of vrienden uit Nederland aanwezig zijn ze tegen betaling mee kunnen aanschuiven!
“Wat maakt het uit jo”, dat moet dus “joh” zijn en het zijn dieren die vreten!!!!
Maar nietemin prettige feestdagen gewenst,
Herman
Ook in maart kan het flink koud zijn jô.
I rest my case.
Jij ook hele fijne feestdagen Herman, zelfs al vallen die in maart.
Wij genieten elk jaar van het ‘Réveillon de la Saint Sylvestre avec Menu de fête & soirée dansante’: een hele avond eten en drinken in de ‘foyer de ville’ met levende dansmuziek tot de dageraad. Één groot feest met inderdaad een vast menu:
Buffet apéritif; Salade gourmande; Vol au Vent de Saint Jacques et Gambas; Trou Normand; Ballotine farcie de dinde aux cèpes; Saint Marcellin Crémeux; Entremet Poire/Caramel; Aigo Boulido. Daarbij witte, rode en rose wijn ‘à volonté’ en tenslotte champagne.
Ja het ons door de stad aangeboden ‘Repas des anciens de Noël’ vindt plaats op 8 Januari, maar ik vind dat niet beledigend, alleen maar komisch.
Kortom René wij missen de oliebollen niet en hebben het hier culinarisch naar onze zin met 24 restaurantjes op loopafstand, die voor minder dan 20 euro een driegangen keuze menu aanbieden.
Henri,
Je zit helemaal gebeiteld! Geniet ervan. Bonnes fêtes!