De ware kerstgedachte was wel héél ver weg toen ik me van de week in het pikkedonker terugvond langs de A8, La Provençale. Het regende en het was koud. Ik had iemand even opgehaald op het vliegveld van Nice. Geen jas meegenomen, want ik kon immers van de overdekte parkeergarage zo doorlopen naar de ‘Arrivées’.
Alles ging goed. Op de heenweg geen file, het vliegtuig iets te vroeg geland, maar ik was ruim op tijd.
Opgewekt begonnen we aan het ritje naar huis, iets van 100 kilometer, wat zou het? En toen, zomaar, vlak voor de péage bij Antibes, begon mijn trouwe Mitsubishi Pajero Sportwagon, al een jaar of twaalf zo ongeveer mijn beste vriend die me nog nooit in de steek had gelaten, raar te ratelen. Ik reed 110 op de linker rijbaan (harder mag niet in de Alpes-Maritimes). Op het dashboard was niks te zien, geen alarmerende waarschuwingslampjes, maar het leek me toch beter om zo snel mogelijk naar rechts te sturen. Even later stond ik stil op de vluchtstrook, met een walmende motorkap. Ineens was ik een berichtje op de verkeersinfo-radio.
Van auto´s weet ik wel wat, maar niet genoeg in dit geval. Toen ik jong was heb ik vaak gedacht aan een carrière als automonteur. Is er nooit van gekomen. En daar stond ik dus, kansloos. Ik deed wat je dan moet doen. Alarmlichten aan, veiligheidshesje aan, gevarendriehoek planten, jeugdige paniekerige passagier gerust stellen: “Nee joh, komt goed.” Terwijl je zeker weet dat het helemaal niet meer goed komt.
En toen kwam de woede. Ik voelde me verraden door mijn bloedeigen auto. Altijd liefdevol onderhouden en dan nu ineens dit! Zomaar, op het rotst mogelijke moment. Of je door je minnaar in de steek gelaten wordt. Connard! O nee, saloppe!
Ik wist even niks beters te verzinnen dan 112 te bellen. Ik heb (nog steeds, vanwege het werk) een Nederlands KPN-mobieltje en ik kreeg prompt de ANWB-alarmcentrale aan de lijn. Dat leek me onzin, maar 0033112 intikken gaf slechts een dooie lijn. Niet toevallig had ik ook het Franse mobieltje van mijn man in mijn tas. Dat klinkt ongewoon, maar dat is het niet. Hij neemt nooit een telefoon op, belt ook nooit en al helemaal niet mobiel. Pas als we ergens buitenshuis opsplitsen krijg ik hem zo ver dat ie het ding in z’n zak steekt, zodat ik hem kan bereiken. Maar dan moet ik ‘het kreng’ wel voor ‘m aangezet hebben. Ik heb dus vrijwel altijd twee mobieltjes op zak en dat kwam die avond buitengewoon goed uit. Via dat Franse ding 112 gebeld en meteen superieur geholpen! Men zou snel een dépanneur sturen en het advies was: blijf niet in je auto zitten! Levensgevaarlijk. Als je wagen onverhoopt geramd wordt, kun je maar beter in de berm staan. Ja ja, maar áls m’n Mitsu een ram kreeg, werden we toch mooi tussen de auto en de betonnen vangvoorziening plat geplet. We bleven dus eerst nog even zitten, aan de bijrijderskant. Maar bij elke langs scheurende vrachtwagen -en dat waren er nogal wat- stond mijn stoere 4×4 te zwiepen op de banden door de enorme zuigwerking. Toch maar de berm in gekropen, waar totale treurigheid zich van mij meester maakte.
Het duurde en duurde voor de hulptroepen arriveerden. Het regende, het was koud, het was verschrikkelijk. Maar ik barstte pas in snikken uit toen mijn auto als een ter dood veroordeelde op het schavot van de sleepwagen werd getrokken.
We mochten mee met de dépanneur. Hij keek in mijn verzekeringspapieren en begon te bellen. Rijdend natuurlijk. En met het mobieltje van mijn man. Na een halfuur waren we bij zijn thuishaven. De Mitsu werd losgelaten en belandde als oud vuil te midden van allerlei zwaar beschadigd schroot.
“En nu?”, vroeg ik. Ik wilde alleen nog maar zo snel mogelijk naar huis. “On va vous dépanner, madame”, zei de dépanneur glimlachend. Even dacht ik dat hij de auto ter plekke ging repareren, maar hij had slechts uit mijn verzekeringspapieren opgemaakt dat ik in een geval als dit recht had op gratis vervoer naar huis. Een kwartier later zaten we in een riante taxi, bestuurd door een chauffeur die een paar dorpen bij me vandaan bleek te wonen.
“Zo”, zei mijn man, “vertraging zeker?” Toen ik hem het hele verhaal uit de doeken had gedaan, knikte hij alleen maar en mompelde iets van: “Ik had dus zelf even naar Nice moeten rijden, ik was er al bang voor.”
“Je had ook gewoon de telefoon kunnen opnemen”, kon ik het niet nalaten.
Aan het eind van de avond zat hij op internet al harteloos naar een opvolger van mijn Mitsu te zoeken. Maar hij had wel gelijk. Want ik kreeg een dag later het devis voor de reparatie, een astronomisch bedrag; de auto was spontaan in low gearing geploft en had niet alleen de motor, maar ook de versnellingsbak naar z’n mallemoer geholpen. Ik tuf nu even rond in een Fiat Panda, gehuurd bij de SuperU. Met luide stickers achterop die niet alleen verklappen waar ik het ding gehuurd heb, maar ook wat dat kost. Ik rijd dus zo min mogelijk en liever niet bij daglicht. Bovendien lijken al ‘mijn’ verkeersregels ineens veranderd. Geen hond die je nog voorrang geeft (ook al heb je er recht op) of netjes voor je opzij gaat als je in de achteruitkijkspiegel opduikt.
Maandag moet ik naar Antibes om definitief afscheid van mijn Mitsu te nemen. Ik zie er vreselijk tegenop. Mijn man kwam vanmorgen alvast met een doos Kleenex aanzetten, humor. Hij denkt dat hij een andere auto voor me gevonden heeft. Een Citroën Picasso. Dat doen we dus maar niet. Ik wil gewoon weer een imponerende 4×4. Kleine vrouwtjes hebben behalve een grote bek, ook een grote auto nodig. Méfiez vous des petites!
Dit bericht delen op:
‘kleine vrouwtjes….’ meesterlijk
Jij kunt het weten Tien :-]
Kleine vrouwtjes hebben aan een grote mond voldoende, is mijn ervaring; die hebben wel geleerd te zorgen dat ze niet over het hoofd gezien worden…
toch helpt die grote 4×4, mag best een oud afgetrapt exemplaar zijn, maar toch
Dat zeg ik!
Heej Peter, je kent me! Maar een dikke 4×4 helpt toch echt hoor ;-]
och arme stakker
kan me je ontreddering levendig voorstellen ja ieder maakt wel eens zoiets vervelends mee maar als het je treft voel je je inderdaad zeer ontredderd
ik ben bijgelovig
altijd als ik onderweg en een aanrijding zie of iemand met pech doe ik een schietgebedje, dat het me bespaard moge worden.
als een ambulance met zwaailicht en sirene passeert schiet ik ook een gebed ten hemel
puur bijgeloof
ik weet het
en toch, toch lijkt het een beetje te helpen
hoewel,
momenteel zit ik in het gips vanwege een gebroken pols
voordeel is dat het me ontheft van elke verplichting tijdens ‘de feestdagen’
nou, veel sterkte verder en je hebt een extra glaasje van het een of ander lekker spul verdiend
Nou Maaike, dan heb je toch wel dikke pech, ondanks die schietgebedjes. Om je op te peppen, een beetje leedvermaak: http://reneevonk.wordpress.com/2010/07/08/het-patienten-proletariaat/ En je mag heel hard lachen hoor! ;-]
een grote vette 4×4 geeft in elk geval een veilig gevoel op de autoweg en in een panda stap ik niet eens in zo’n angsthaas ben ik. wij hebben ook nogal eens wat met onze [engelse 4×4] maar hij is oersterk en een motorkap waar je u tegen zegt. en allerlei stangen eronder die beschermen bij botsingen. en voor de rest maar hopen op god. succes met de zoektocht. gaat zeker lukken want de fransen willen hun brandstofslurpers graag kwijt. en anders in nederland, want met meer dan 500 euri wegenbelastng in 3 mnd zijn die vette bakken ook niet meer zo in trek. bovendien is het tweedehandsje in ned. goedkoper. en dat invoeren is zo gepiept. wij hadden dat binnen een week geregeld incl de inmiddels befaamde nummerplaten.
Dag Helma,
Ja, dat voelt inderdaad een stuk prettiger dan zo’n Dinky Toy. Al denk ik wel dat ik toch eerst hier even naar een tweedehandsje rond kijk. Ik kom zelden in NL en ik zou ook zou gauw niet weten wie die auto dan voor me naar het zuiden zou moeten rijden. Bovendien moet diegene dan weer terug(vliegen)en als je dat optelt bij de tol, maaltijden en eventuele overnachting, dan is het prijsvoordeel vast alweer helemaal weggesmolten…..
Hallo Renée,
Die Citroen Picasso zou ik toch maar eens bekijken! We rijden er in sinds we in LDF wonen. Met de vorige een zwaar ongeluk gehad! Door de veiligheids riemen de airbags en de kooiconstructie, kwamen we met de schrik vrij! We hadden niets en dat als er een Mercedes 220hDI met 160km/h op je afkomt! Als extra beveiliging gaat bij een zware aanrijding of te water terecht komen de achterklep automatisch op zodat er een extra vluchtmogelijkheid is. “Vrouwen met een grote bek” moesten ook maar eens verstandig worden en luisteren naar hun echtgenoot, die uiteraard het beste met je voor heeft! Onze eerste auto was een Fiat, nou dus nooit meer!!!
Dag Herhil,
Dat klinkt niet verkeerd, die veiligheidsvoorzieningen.
Maar de echtgenoot ziet zijn ‘petite’ toch ook liever in een dikke bak, ondanks die ‘grote bek’ (en die valt best mee hoor) ;-]
ja, kan gebeuren hoewel met Mitsubishi Pajero.. ik ben zelf aan mijn 5e
met in totaal meer dan 1 miljoen kilometers Pajero en nooit aan de kant blijven staan ( touch wood ) die dingen rijden en blijven rijden. Het is idd zeer moeilijk om zich veilig en comfortabel te voelen in een lagere wagen na zoveel jaren en kilometers in een 4X4. Heb zelf goede ervaringen met de Mitsubishi dealer in Toulon ( kocht daar ook de recentste), zij hebben ook regelmatig betrouwbare 2e hands. Veel succes. Eddy.
Dag Eddy,
Ook de wegsleepdienst en de garage waar ie nu staat, zijn verbijsterd: je moet flink wrikken aan dat pookje om hem überhaupt op 4×4 te krijgen, iets dat je nioet gaat zitten doen als je met meer dan 100 over de snelweg suist. En in lage gearing kán ie niet eens harder dan 40 km/u. Als je inderdaad goede ervaringen hebt met die garage in Toulon, heb je dan misschien een site om eens rond te kijken?
Renée, de garage in Toulon : mitsubishitoulon.com
heb even gekeken , op dit ogenblik geen Pajero’s in 2e hands, maar
je kan steeds even contact opnemen en vragen of er binnenkort dergelijke occasies te verwachten zijn/ Zag wel veel Pajero’s te koop op parvenu.fr ( zelfs in ons eigen Cassis staat er eentje van 2006) OP deze site kan Uw zoekgebied bepaald worden zodat je niet heel Frankrijk moet doorfietsen.. veel succes ! Eddy
Het blijven machines! Maar ik kan me je” ontreddering” zo langs de (drukke) weg zo goed voorstellen. Toyota al jaaarrreen. Ook die kan me zo’n kunstje flikken op en geveven moment; ik weet het.
Het blijven auto’s. Maar die hoeven niet groot te zijn( ook al zijn wij vrouwen van ” kleine ” afmeting) als ze maar rijden…
Dag Selma, je zat verstopt in de spam.
Nee, heel groot hoeft nou ook weer niet. Maar dat blijven rijden hè…….
Hoorde van een garagist dat 4×4’s ouder dan tien jaar dit soort kuren kunnen gaan vertonen. Helaas was die van mij jonger :-[
Renee: door die automatische correctie is die naam weer aangepast : het is uiteraard parvenu.fr veel succes
Dag Eddy,
Dank je wel, ik ga meteen kijken.
Overigens heeft je autospellingscontrole je weer te pakken: er staat nog steeds parvenu.fr in plaats van paruvendu.fr ;-]
Hallo Renee
Moest denken aan volgend voorval, paar jaar terug: ik bracht mijn man naar Nice airport, en vlakvoor de peage van Les Adrets (afrit 39, A8, toen nog geen idiote rotonde) hadden we een lekke band. In een flits zag ik een andere auto met Zwitsers kenteken (zoals wij ook hebben) voor de betaal-automaat en zei tegen mijn man: snel, dat is iemand die ook naar Geneve vliegt. En jawel, een dame alleen, en hij mocht zowaar meerijden en ik kon de lekke band oplossen. Hij komt die dame nog regelmatig in het vliegtuig tegen.
By the way, wij hebben sinds kort een 4X4 Range Rover Evoque en ik kan het je aanraden, fantastisch sportieve auto en vrouwelijk elegant!
Dag Carla,
Wat een mazzel zeg! Dat overkomt mij nou nooit.
En ik ga zeker even kijken wat jouw auto inhoudt. Merci voor de tip!