Bon. Ik ben dus uitgemaakt voor overloper, landverrader zelfs. Ik heb nooit zo goed begrepen wat ze onder landverraad verstaan, maar je schijnt er een flinke straf voor te kunnen krijgen. Ik begin erover omdat een herfstige landgenoot met camper tamelijk onverwacht mijn erf als perfecte campingplek dacht te kunnen misbruiken. Te overdonderd om ‘nee’ te zeggen schoof ik hem een glas toe terwijl hij zijn benen onder mijn buitentafel strekte. Zijn echtgenote overhandigde me een potje pindakaas en bedankte alvast voor de gastvrijheid. Mijn man en ik keken elkaar aan met een blik van “we doen het netjes, maar dit doen we dus niet”. Even later in de keuken vroegen we elkaar (klassiekertje!) “Ken jij die lui?”
“Nee!” wisten we allebei zeker. Tot mijn man zich herinnerde dat hij in een grijs verleden ooit was schoolgegaan met de bewuste vakantieprofiteur.
“Goed”, besloten we, ze kunnen een lunchhapje krijgen en daarna exit.
Uiteraard werd het een Provençaalse lunch ‘bien arrosé’, zo gaat dat nou eenmaal. De tafelconversatie verliep tamelijk moeizaam en dan wil een glaasje ‘fris’ de tongen weleens een handje helpen. Die van de erfbelaster werd er bovendien een beetje dik van; dat komt ervan als je melk bij je maaltijden drinkt en koffie-verkeerd gewend bent. Maar ja, dat schenk ik niet.
Het campervrouwtje hield het angstvallig bij een glaasje water. En haar mond dicht. Ook toen campermanlief met een voldane boer na het hoofdgerecht besloot dat ik een landverrader was. Hij deed er een knipoog bij, het was niet zo serieus bedoeld. Ik had onder de lunch alleen maar gezegd dat het me niets kan schelen als het Nederlandse Elftal verliest en dat ik juich als Les Bleus winnen. Het ging dus eigenlijk nergens over. Maar het was tamelijk schofferend. Mijn man was in de keuken met de fabricage van een kaasplateau bezig, anders had hij de campergast er waarschijnlijk meteen uitgeknikkerd. Ik besloot beleefd te blijven.
Maar toch. Dat ´landverraad´ liet me niet los. Ben ik naar Frankrijk overgelopen?, vroeg ik me af. “Gelukkig wel”, zei mijn man en hij bracht me in herinnering hoe ik destijds op het dorpspleintje had gedanst en luidkeels ´On a gagné´ had meegezongen toen Frankrijk wereldkampioen voetbal was geworden. Ja, dat waren nog eens mooie tijden, mijmerden we samen, de campertjes even vergetend.
Ik was die nacht pats boem een Franse chauviniste geworden, besef ik nu. Is chauvinisme een bewuste daad of een of andere vage overtuiging? Volgens Van Dale is chauvinisme ´overdreven vaderlandsliefde, blinde ingenomenheid met alles wat tot de eigen kring en omgeving behoort´. Daar heb ik allemaal geen last van. Ik zou niet weten wat mijn vaderland is. Nederland? Omdat ik toevallig in Rotterdam geboren ben? Frankrijk? Omdat ik hier toevallig woon en me er op m’n gemak voel? En ik ben ook niet ´blind ingenomen´ met alles wat naar (Zuid)-Frankrijk zweemt. In de huiselijke kring en in de dorpskroeg zit ik vaak genoeg te kankeren op wat er hier allemaal niet deugt. Ik heb ook geen ´voiture made en France´ -ik rijd in een Jap- en de mooiste dag van de week was eergisteren toen de lokale cave (een dorp verderop) me ineens trakteerde op wijnen uit Portugal die je hier nergens in de supermarché kunt vinden vanwege het Franse chauvinisme.
Wat me wel opvalt is dat ik steeds slechter tegen kritiek op Frankrijk kan. Het lachebekje Rutte dat president Hollande voor de laatste keer waarschuwt? Die EU-lui in Brussel die maar blijven zeuren over ´ons´ begrotingstekort, terwijl echt iedereen nu wel snapt dat harteloos bezuinigen geen werk schept?
Ik ben zijn naam even kwijt, maar er was een jaar of wat geleden een Franse premier die EU-kritiek afdeed als ´commentaar van een of andere commissie in een of ander buitenland´. En dat zal Frankrijk natuurlijk worst wezen. Het idee van ´l´exception Française´ spreekt me wel aan. Misschien juich ik daarom als Frankrijk wint. O ja, nu even oppassen. Met de nationalistische Marine Le Pen die de grenzen dicht wil gooien, heb ik niets te maken. Ik zeg het er voor de zekerheid maar even bij. Geen trek om de Zwarte Piet toegespeeld te krijgen zullen we maar zeggen.
Maar toch. Er is me de laatste jaren een gevoel van ‘handen af van Frankrijk’ overvallen. En de niet alleen geografische afstand tussen Nederland en mijn Provençaalse gehucht neemt steeds verder toe. Op de uitsmijter van de camperklojo “of ik al wist dat ene Verlinde en de burgemeester van Maastricht gingen scheiden” kon ik alleen maar ‘nee’ antwoorden. En ik wilde het ook niet weten. Ik begon over de Franse soldaten in Mali, dat de autoroutes misschien goedkoper worden, dat de oudste kerncentrale van het land Fessenheim wellicht toch open blijft, ondanks alle gebreken. Hij boerde nog eens lodderig.
Bij de kaas ging de beleefdheidsconversatie uitsluitend nog over het weer. Dat het verrassend okay was. De thermometer op het terras gaf 23 graden aan, er was zon. Ik ben niet meer begonnen over het noodweer van de afgelopen dagen. Mijn noodweer bestond eruit de campercrashers vriendelijk te verzoeken het erf te verlaten. Ik had méér verbaal geweld in gedachten maar de hand van mijn man op m’n schouder weerhield me ervan.
Licht wankelend liep de camperman het pad af. We zagen hem moeizaam de cabine inklimmen.
“Kan je vrouw niet beter rijden? Vroeg mijn man vilein.
“Zíj?” schamperde hij, “die heeft al moeite met een supermarktkarretje.”
Hollanders…. Dan toch maar liever landverrader.
Landverraad!
Dit bericht delen op:
Waar je geboren bent is het eerste kadootje van je ouders.
Wat je verder met je leven doet is een eigen keuze.
Waarom Nederlanders automatisch denken dat je een vriend bent bij een ontmoeting buiten de landsgrenzen begrijp ik niet.
Ik lees je Franse blog daarentegen wel weer graag.
Ik spreek en versta geen woord Frans …..
Vrolijke vakantiegroet,
Nou Rob, volgens mij was er ook geen woord Frans bij ;-]
Merci!
Wow, was jij boos zeg. Home is where the heart is. Dus trek het je niet aan.
Je hebt gelijk Monique. Maar soms hè…..
Wat mij verbaast, is dat die camperlui jou weten te vinden! Je zit ergens goed verstopt in het groen en waakt er angstvallig over om je eigen plekje niet te vermelden in je blog. Zeer terecht, trouwens. Het zijn bovendien dan nog kennissen van onderste knoopsgat. Die Hollanders toch!
Klopt Max. Maar via via via weten sommige klaplopers je toch te vinden.
Prachtige uitdrukking trouwens: kennissen van het onderste knoopsgat!
Hahaa…. Wat heb ik een koffie en thee gezet met een koekje voor Nederlanders die door de goedbedoelende dorpsbewoners naar ons domein stuurd werden :” Là bas habintent des Hollandais, allez les voir ” schenen ze te zeggen … Als we thuis waren en vollop tijd en zin hadden gaf het niet, maar soms kwam het ons echt niet gelegen, en ze waren dan nog wel ” voor òns ” omgereden ….Tot ik op een gegeven moment aan de dorpelingen die ik van die “dienst” verdacht zei GEEN Nedelanders meer naar ons te sturen, als wij zin in Nederlanders hadden, we wel in Nederland zouden zijn gebleven of terug zouden gaan … Gelukkig werd het toen minder in ieder geval ! en nu na 33 jaar, is het wel òver… Maar: in de eerste wéken , de verhuiswagen nog aan het legen na de douane formaliteiten, kwamen ons ‘bekende’ Nederlanders de cour oprijden … ” Hallo ! we kwamen in de buurt deze vakantie …” ( hoé wisten ze trouwens ons adres, nog geen verhuisbericht aan iéderéén gestuurd ! ) Nou waren het niét die kennissen die we in Nederland gezellig vaak zagen… maar juist die we praktisch nooit zàgen … Goed, wij door met ons verhuis-werk terwijl zij zich installeerden… tranquile quoi … zij hadden hun eigen kampeerspul mee. Een ligstoel uitklappend zei de heer van het stel nog even : ” Tijdens mijn vakantie wèrk ik niet ! ” ( we hadden hem nog niks gevraagd ! ! ) Nou je begrijpt dat dàt in ons verkeerde keelgat schoot met al het wèrk wat wij hadden ! Na de vrachtauto leeg te hebben en we aanstalten maakten te gaan eten – de chauffeur uitnodigend mee te eten vooraleer noordwaarts te vertrekken – kwamen de ‘gasten’ ook onze kant in … Zij werden toen te verstaan gegeven dat ze zelf voor hun eten moesten zorgen, dat een nacht zoveel per persoon kostte, een douche en warmwater gebruik zoveel… enz enz…die nacht zijn ze nog gebleven ( te laat om op onbekende wegen te gaan rijden ), maar daarnà NOOIT meer gezien ! Rob Alberts kan dit verhaal al wel kennen, want ik zette het vroeger al eens op Punt…. enne NIKS geen landverraad ! ik ben Europese ! ! !
Ik ben zelfs geen Europese Hanny, gewoon mezelf. Helaas wordt dat niet door iedereen (op)gepikt.
Beste Hanny, ik noem mij zelf soms een wereldburger door mijn buren. Ik geloof dat jij ook een wereldburger bent.
Vrolijke vakantiegroet,
Rob, daar kun je wel gelijk in hebben,
want waarschijnlijk in eerste instantie door mijn kinderen,
die nogal versprijd wonen
( – Ik in Toulouse, en de kinders in Parijs – Nederland – Filipijnen )
en ik me in welk land / stad / dan ook gemakkelijk aanpas en me overal thuis voel… Wereldburger dus ! Van jou wist ik dat ook al wel, ondanks jij nooit reist … Er is in elke stàd eigenlijk al ‘Wereld’ genoeg …gr, hanny ( quadrisquare – vroeger op Punt.nl )
Beste Hanny,
Veel punters mis ik als blogvrienden.
Even heb ik mij op Facebook laten zien.
Nu op wordpress.com houd ik het alleen bij het bloggen, lezen en reageren.
De hele wereld staat open op het internet.
Zo kom ik jou ook weer af en toe tegen.
Vrolijke vakantiegroet,
Tekorten op de overheidsfinancien eindeloos laten oplopen schept ook geen banen. In tegendeel vernietigt toekomstige werkgelegenheid, omdat een steeds groter deel van de belastingen naar rentebetalingen gaat, waardoor de belastingen steeds verder omhoog moeten, waardoor de concurrentiekracht van Frankrijk steeds kleiner wordt. Vind je niet dat er al wel genoeg banen van Frankrijk naar het buitenland zijn geexporteerd?.
Dag Wim van Teeffelen,
Bezuinigen = koopkrachtverlies = banenverlies. Met de overheidsschuld komt het goed zodra de inflatie weer toeslaat….
Sja Madame, landverraad…
Vreemd dat de Nederlander die over alle zeeën voer, door de eeuwen heen toch zo’n sterk “ons” gevoel heeft behouden.
Trouwens jij heb nog steeds een NL paspoort als ik me niet vergis, dus ze moeten niet zeuren! :-)
Ik denk er allang ernstig over om te proberen m’n Nederlandse nationaliteit terug te krijgen, naast de Franse. In de hoop Geert en Marine daar mee goed te pesten en dan op 2 alle twee de bodems. Of dat gaat lukken…?
Ook ik en mijn kinderen zijn NLDs gebleven, moet net binnenkort speciaal naar de ambassade in Parijs ( vanuit Toulouse ) voor vernieuwing van mijn paspoort omdat de NLDse bezuinigingen àlle consulaten sloot en ik dus niet meer in Tououse, Bordeau of Montpellier terecht kan ! ! ( Perpignan is al jàren geleden gesloten ) Voor hèn bezuinigingen, voor ons méér kosten ( reis- en verblijf als je het niet opgestuurd krijgt, èn duurder paspoort : 131 € ! ! !)
Lees dit dan ook maar even Hanny: http://reneevonk.wordpress.com/2014/08/01/bijna-duizend-euri-armer-met-dank-aan-de-bezuinigende-overheid/
Dag Martinke,
Tussen droom en daad…..
campers noemen wij tupperware, de inzittenden het niveau van anwb-stel al lang ontstegen, als dit ons zou overkomen vermoed ik dat ik een typisch Hollandse reactie zal geven en niet de hoffelijke die jullie uit je tenen wisten te persen, aangedikt of niet.
klasse ;-P
Mooi gevonden Tien, tupperware. Wij noemen ze heeeel anders. Maar we zijn netjes opgevoed, dus we zèggen het niet :-]
fluister dat maar in mijn oor als ik eens met die defender campingcar aan kom wippen… (uiteraard niet zonder vooraankondiging, hier ook altijd drukdrukdruk met … leven)
Oh Renée, wat een geniaal stukje weer…!
Merci Frits. Bloos :-]
zo met Frits eens :-)
Mooi stukje, Renée. En heel herkenbaar. Toen ik meer dan 15 jaar geleden in Frankrijk ben komen wonen, was het in het begin een af-en aanrijden van Bataven waar je weinig van hoorde tot het voorjaar aanbrak en de blik op het zuiden werd gericht.
Naast fulltime werken en het huis opknappen werd het volkomen normaal gevonden dat ik de avonden en de weekeinden aan hen besteedde want zichzelf vermaken was blijkbaar lastig. Inmiddels is via een actief ontmoedigingsbeleid het bezoek beperkt tot uitsluitend vrienden en familie die we graag hier hebben.
Ik ben inmiddels wel zo verfranst dat ik het slecht kan hebben dat mensen zich zomaar, zonder aankondiging, aanmelden.
Zowel Frans als Nederlands chauvinisme zijn mij vreemd maar als er onzin over één van beide landen wordt uitgekraamd ga ik er wel op in.
Aha, alweer herkenbaar gedeeld leed Steven. En dit zal jij vast wel herkennen: http://reneevonk.wordpress.com/2010/06/12/nee-he-vakantievisite/ En over dat chauvinisme zjn we het eens.
Renée, het is dat onze kinderen hier wonen maar anders…. anders zaten wij ook in Frankrijk. schitterend land, in het zuiden zeker relaxe mensen, mooie natuur. In het voorjaar waren we er weer 9 weken. Heerlijk.
Door vrienden die in Nice vlakbij het strand wonen werd ons gezegd: ‘Je gaat niet weten hoeveel vrienden je hebt als je in het Zuiden van Frankrijk komt wonen!’
Je vrienden hebben gelijk Michele! En er blijven er maar weinig over als je niet de herbergier van ‘gratis’ blijkt te zijn. Lees maar: http://reneevonk.wordpress.com/2010/06/12/nee-he-vakantievisite/
Ik begrijp niets van de brutaliteit en arrogantie (doorgaans: suffe onwetendheid) van dergelijke ‘landgenoten’ ten aanzien van Frankrijk (ik ben werkelijk dol op dat land) of in welk buitenland dan ook. Je bent ergens te gast, in een land, in een dorp, bij mensen. Het gaat om ‘respect’ zou je denken. Hebben wij dat woord trouwens niet uit het Frans overgenomen? Dan hoop ik steeds maar weer dat ook de inhoud ervan is geadopteerd.
Ik ben bang van niet Marja; voor zover ik uit het nieuws begrijp eist vrijwel iedereen in NL respect, maar geeft bijna niemand het. ‘t Is een holle kreet geworden vermoed ik.
Ook al kan ik er nog steeds niet tegen als Duitsers winnen met voetbal (sorry, jeugdtraumaatje uit 1974, toen wist ik nog niet beter), ik voel mij alleen maar wereldburger. Dat ik in Nederland geboren ben is louter toeval (en mazzel, want ik had het een stuk slechter kunnen treffen).
Ik heb hetzelfde jeugdtrauma Peter :-]
Maar als ik het Nederlandse gestumper op de velden zie van de laatste tijd (wie verliest er nou van IJsland???) en dat haantjesgedrag van al die opgeblazen egootjes, dan mogen ze van mij zelfs (zèlfs!) van Die Mannschaft verliezen….
Zouden ze het begrepen hebben? Die plank leek me wel heel erg dik. Potje pindakaas, for god’s sake.
Topstukkie, Renée.
Ja Elz, ik had bijna gezegd: “zet dat maar op die plank van je” ;-D
Ik lees graag je rubriekjes en vind dat jullie thuis horen daar diep in ‘t zuiden.
Nerci Jan. En verder zijn we het roerend eens :-]