Eentje die deugde

do 26 maart 2015

Pharmacien
Volgens de arts die mij niet onderzocht, verkeer ik in blakende gezondheid. Altijd leuk om te weten.
Ik heb het niet zo op witjassen, maar soms ontkom je er niet aan. Verzekeringdingetje, of ik er even een bijpassende huisstethoscoop bij wilde zoeken die de formaliteiten kon afwikkelen. Het Franse platteland kennende, had ik al visioenen van donkere wachtkamerspelonken met uitgewoonde stoeltjes vol lokale kwebbelkousjes die hun huiveringwekkende klachten nog eens breed in de belangstelling gooiden alvorens tot het heiligdom van ‘monsieur le docteur’ te worden toegelaten.
Ik heb van m’n leven nog nooit een huisarts gehad, nooit nodig gehad ook, dus ik prikte er eentje uit het telefoonboek. Gekozen op ‘redelijk in de buurt’ en ‘zowaar een eigen website’ dus de middeleeuwse martelwerktuigen ontgroeid. Dat bleek te kloppen. Op het gemelde adres werd ik toegelaten tot een hypermodern ‘centre médical international’ waar een allervriendelijkste drietalige mevrouw de balie beheerste. En me vrijwel stipt op tijd toegang verschafte tot de smaakvol gedecoreerde spreekkamer van de betreffende arts. Een correcte verschijning -zij het wat aan de kleine kant- van begin middelbare leeftijd, in sportieve polo, met eigentijdse coupe en onderzoekende oogjes achter het glas van een goudgerand brilmontuur. Hij stelde zich netjes voor, ik stelde vast dat hij een Engels accent had. Dat bleek Amerikaans. En binnen de kortste keren waren we allebei vergeten waarvoor ik eigenlijk gekomen was. We namen -eerst in het Frans, later in het Engels- accenten door (mijn Hollandse tongval ruist ondanks een kwart eeuw hier nog altijd zachtjes tussen de zinnen door, zijn Amerikaans was er ook nog lang niet uitgesleten), waarom hij hier was komen wonen en waarom ik; dat kwam aardig overeen. We spraken over verschillen en overeenkomsten tussen hier en ‘het vaderland’, de Franse politiek, de restaurants in de buurt, bij welke cave je de beste wijn kon halen…. Tot een bescheiden klopje op de deur aangaf dat er een volgend rendez-vous aankwam.
We keken allebei verrast op ons horloge.
“How times flies when you’re having fun” mompelde hij, waarna hij routineus wat vragen stelde en het papierwerk afwikkelde. Of ik nog prijs stelde op een uitgebreide keuring?
“Nou nee, ik voel me prima.” Eerlijk gezegd moest ik er niet aan denken.
Met een fraaie zwaai zette hij zijn handtekening: “Okay, nog even een stempeltje bij de balie en dan is het in orde.” Het minimumtarief voor het consult wuifde hij weg.
Terwijl ik terugliep naar de auto dacht ik: deze deugt. En was tamelijk verbaasd over die constatering. Ik heb in m’n leven maar één arts gekend die echt deugde, een gepensioneerde neonatoloog uit Brabant, gespecialiseerd in kanker bij heel jonge kinderen. We leerden elkaar kennen in de dorpskroeg en raakten bevriend.
Na zijn pensioen kwam hij hier permanent wonen. Hij was dol op dit stukje Frankrijk en leefde helemaal op. Ging met ruige bosarbeiders paddenstoelen zoeken in het bos, wandelde van dorp naar dorp met zijn stronteigenwijze ruigharige teckel die steevast ergens in het struikgewas verdween maar uren later toch zijn thuis weer wist te vinden. Het dorp sloot hem in de armen en in het hart. Toen hij een paar jaar later dood ging -gestorven aan een zeldzame vorm van leukemie- was heel het dorp in de kerk, en gingen de luiken uit eerbied dicht toen de stoet voorbijkwam op weg naar het kerkhof. Want daar rust hij, zelfs dood wilde hij niet terug naar Nederland. Zijn nalatenschap bestaat uit mooie herinneringen, die we af en toe ophalen in de kroeg. En dan is er altijd wel iemand die mompelt: “C’etait un bon, hein.” Ja, eentje die deugde.

15 gedachten over “Eentje die deugde”

  1. Op FB had ik het op de manier waarop men hier onze namen uit probeert te spreken… en euh… ‘ Eentje die deugde ‘ doet mij denken aan ons prille franse begin … toen mede-dorpelingen me zeiden …” éh bèn, vous êtes de l’Europe …” met andere woorden : geen Arabische… Daar heb ik toen even ingehakt met : ” U vertelde me dat uw ouders Spanjaarden zijn, die van U komen uit Italië, en uw naam lijkt me eerder Russisch of Pools… Wààr zijn eigenlijk die “echte Frànsen ? ” … Of ik deugde weet ik niet, kan me ook niet schelen ! Och, ik bèn intussen toch goed ingeburgerd, na bijna 34 jaar en France.mag dat ook wel.. en het mooiste van een Nederland-verblijf vind ik ook als ik weer Zuidwaards ga…
    Salut, johanna
    (NLDs: hanny )

    1. Geweldige reactie Hanny, helemaal goed. Bij mij struikelen ze al meteen over de naam Hagtingius. En als ik dan via tal van bloedlijnen uitleg dat ik eigenlijk van de Katharen afstam, een zooitje middenoosterse genen heb, als Hugenoot uit Frankrijk ben gejaagd en naar mijn voorouderlijke geboortegrond ben teruggekeerd wegens heimwee, valt het doorgaans stil. En inburgeren zal ik waarschijnlijk nooit, nergens eigenlijk. Maar wederzijdse acceptatie vind ik al heel wat. Dus als ze in de kroeg zeggen: “t’es de notre’ heb je blijkbaar een zekere staat van genade bereikt.

      1. Nee Rob, daarvoor moet je in het boek zelf zijn. Hierbij twee citaten:

        “Van huis uit mag ik terugzien op een bloedlijn waarin Saracenen,
        Katharen, Joden, Provençalen, Hugenoten en Hollanders
        hun sporen hebben nagelaten. Maar ergens is er iets
        Hollands-calvinistisch de boventoon gaan voeren, terwijl
        Calvijn zelf toch ook vond dat genieten van het leven best
        kon. Helaas vierde uitgerekend in mijn jeugd de strenggereformeerde
        variant hoogtij. Zo’n familiestempel schud
        je niet zomaar van je af, het heeft een flink deel van mijn
        leven geduurd voordat ik me aan die doctrine heb weten te
        ontworstelen. En ‘Frankrijk’ heeft beslist een handje geholpen.”

        “Dit dorp bestaat uit een kluitje
        eigenzinnige individuen, die qua afstamming teruggaan tot
        de Katharen – ketters – die zich ergens in de late Middeleeuwen
        al verzetten tegen de doctrine van de Rooms-Katholieke
        Kerk, en daarom bloedig werden vervolgd. De Katharen
        zagen hun eigen geloofsinterpretatie als de ware christelijke
        kerk, met Jezus als middelpunt. En ze hielden er net zo’n
        eigenzinnige opvatting over het Oude Testament op na. Ze
        beschouwden zich als een soort tegenkerk. Er kwamen kruistochten,
        er is hier ontzettend veel bloed vergoten, Katharen
        werden massaal afgeslacht en verbrand. Er zijn naar schatting
        minstens een miljoen mensen omgekomen. Ik stam tot mijn
        verbazing in de verte van ze af: mijn voorouders zijn gevluchte
        Hugenoten.”

Laat een antwoord achter aan Renée Vonk-Hagtingius Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven