“Die ken ik!”, dacht ik toen ik de serveerster van het restaurant boven in het dorp ondanks de hitte op een drafje voorbij zag komen. “Nou en of ik die ken” wist ik zeker toen ik even later haar klaterende lach aan een van de tafeltjes hoorde opklinken; geen misverstand mogelijk, dat was Kasia. Ze was dus terug.
Jaren geleden was Kasia de sensatie van het dorp geweest. Een alleraantrekkelijkste blonde Poolse die voor vakantie kwam, maar net als zovelen bleef hangen en hoogseizoenwerk vond, eerst in de kroeg, later in het dorpsrestaurant. Ze was gemáákt voor de horeca, altijd vriendelijk, altijd goedlachs, kon rekenen, wist van wanten en van aanpakken (en uitsmijten trouwens), sprak accentloos Frans, Engels en Italiaans, en had binnen no time de hele mannelijke bevolking van het dorp achter zich aan. De omzet van de kroeg spoot omhoog, daarna die van het restaurant. En al snel kwamen de geruchten. Ze zou iets hebben met de stukadoor, de timmerman, de garagist, de bakker, de uitbater van de tabac, de kroegbaas, de restauranteigenaar. Het kón nu eenmaal niet waar zijn dat ze met niemand iets had, of gehad zou hebben, zoveel gekrenkte mannelijke trots kan een dorp niet aan. Kasia lachte haar klaterende lach en zei niks. En opeens was ze weg. Niemand wist waarheen of waarom, er werd nog lang over gespeculeerd, maar zoals altijd ging de zomer over in de herfst, de herfst in de winter en het dorp in de sluimerstand.
In het late voorjaar was ze terug. Met een baby. Toen kwam de geruchtenmachine pas goed op gang. Er werd gerekend en in geheugens gegraven, dat kind kon alleen maar hier – in dit dorp – verwekt zijn. Maar wie was de vader? Kasia glimlachte sereen en zei niets. Toen het seizoen begon nam ze haar baantje als serveerster in het dorpsrestaurant weer op alsof ze nooit was weggeweest. Met dit verschil: nu stond er een baby in een buggy naast de ingang naar het terras, waar Kasia met zekere regelmaat in het voorbijgaan mee moederde. Ook de restauranteigenaar had af en toe een glimlach over voor het wurm in de larvenbak. Het dorp wist het zeker, Patrick was de vader. Het zou een kwestie van tijd zijn voor hij dat toegaf en van Kasia (wat ‘puur’ betekent in het Pools) een deugdelijke vrouw zou maken. Maar het seizoen verstreek, Patrick zei niks en op zekere dag was Kasia opnieuw verdwenen. Het roddelcircuit draaide overuren maar het bleef bij gissen, niemand kreeg een vinger achter de waarheid. De seizoenen verstreken, nieuwe serveerstertjes kwamen en gingen. Langzaam maar zeker verdween Kasia uit de publieke belangstelling en hernam het dorpsleven zijn gezapige gangetje.
En nu was ze dus opnieuw terug. Ik keek naar haar terwijl ze vertrouwd over ‘haar’ terras struinde en deed waar ze goed in is. Uit alles bleek dat ze hier thuis was. Ik kreeg het even later bevestigd, toen ze me opmerkte en stralend op me afkwam: “Nazdrovje!” begroette ze me met een brede grijns.
“Nazdrovje, Kasia!” groette ik minstens zo enthousiast terug. Het was ons standaardgrapje geweest toen ze pas in de kroeg werkte, het betekent ‘proost’ in het Pools, ik had het geleerd van Poolse arbeiders in Portugal maar dat is weer een ander verhaal.
“Alles kits?” vervolgde ze in het Nederlands, “long time no see.”
“On se debrouille et patati patata”, gaf ik terug, wat zoveel betekent als ‘z’n gangetje en zo’.
“Et toi, de retour?” vroeg ik.
Ja, ze was terug, al was ze eigenlijk nooit helemaal weg geweest: “Hier in de buurt gewoond”, was het intrigerende antwoord.
Aan het eind van de avond praatten we bij, ze had inmiddels twee kinderen, vond ze voldoende. En ja, ze was nog steeds single, geen trek in een permanente relatie. En jawel, ze vertelde nog meer, veel meer zelfs. En nee, dat ga ik niet opschrijven. Het moet wel een beetje spannend blijven op het dorp tenslotte.