Er is iets raars met Fabius. Nee, niet de politicus die president is van de Franse Raad van State, maar onze hond. Sinds een paar weken heeft ie ineens buitengewone belangstelling voor de luchtroostertjes tussen de ‘cave’ onder het huis en ons beganegrondse woongedeelte. Het zijn er zo’n stuk of zes, verdeeld over het hele woonoppervlak, en hij heeft het er danig druk mee. Hij slaapt er naast – nou ja, hij kiest er eentje uit om naast in te dommelen – en rept zich overdag met snuffend neusgewriemel van het ene naar het andere roostertje. ’s Nachts ook trouwens, maar dan blaffen we hem vanuit de slaapkamer naar z’n mand. Een ommetje buiten eindigt steevast in een spurt naar het dichtstbijzijnde roostertje: ff checken. “Ze zijn net weg”, roepen we dan. Maar ja, wát ie checkt, geen idee.
We zijn (jawel, ook met hem) naar de cave afgedaald om uit te vinden wat zijn buitengewone belangstelling opwekt. Maar eenmaal beneden is die belangstelling volledig weg, hij kijkt ons een beetje onnozel aan en wil maar één ding: terug naar z’n roostertjes. En eenmaal terug, begint het hele gedoe opnieuw.
‘Loirs’, dachten we in het begin, ’t is tenslotte een soort van jachthond en die relmuizen rennen in en om het huis, en met name tussen de dakspanten van ons onder de nok gelegen kantoor door. Maar meneer toont geen enkele belangstelling als hij eens een dutje naast een bureau doet. En zodra hij wakker schrikt rent hij de trap af om z’n roostertjes te checken. Het buitenleven heeft elke aantrekkingskracht voor hem verloren. Behalve dan dat hij de ‘serieuze’ jachthonden nu het seizoen weer is begonnen, graag uitbundig uitblaft. Mét toestemming trouwens. Ook vanmorgen rond een uurtje of half zes, toen er weer een knallende en schreeuwende moordbrigade met een blooddorstige meute gilhonden langstrok, mochten Fabius en z’n huisvriendinnetje Porta die hele bende van harte afblaffen. Wakker waren we toch al.
Soms blijft er na zo’n jachtsessie een verdwaalde hond achter. Die hoor je dan door de bossen rond het huis scharrelen, de meeste jachthonden krijgen van hun baas een irritant belletje omgebonden. Niet zozeer om te weten waar ie uithangt, maar om het wild op te drijven tot pal voor de lopen van de jagers. Onze honden worden daar terecht razend van en zouden er het liefst achteraan jagen, maar dat doen we maar niet. Dus beperken ze zich tot het erf schoon blaffen en wat spierballengegrom vanachter het hek. Maar sinds Fabius zijn roostertjes heeft ontdekt heeft ie hooguit nog een flauwe blaf vanuit de deuropening over voor zo’n verdwaalde indringer. Daarna haast hij zich weer terug naar een van zijn waakposten.
“Hij speelt Pokémon Go”, grapte de echtgenoot.
“Ja vast! En dan is ie zeker op zoek naar een zeldzame Mewtwo, Moltres en Blastoise. Of misschien wel naar een legendarische Moltres, Zapdos of Articuno.”
“Een wat?” vroeg hij verbaasd.
Ik had ook geen idee, maar ik had er toevallig net een artikel in NRC over gelezen, dus het leek me wel een snedig antwoord. “Figuurtjes”, mompelde ik, om er maar vanaf te zijn.
“Heb je daar niet een mobieltje voor nodig?” vroeg de echtgenoot gevat.
“Ja, en vingertjes. Maarreh, het is etenstijd. Zullen we onze Pokéhond maar eens een volle bak bezorgen?” Want als er één ding is waar Fabius nog meer belangstelling voor heeft dan voor zijn roostertjes, dan is het eten.
Terwijl de ‘maag op poten’ zijn maaltijd naar binnen schrokte onderwierp ik de roostertjes nog maar weer eens aan een inspectie. Niks te zien, niks te horen.
Goeie kans dat er inderdaad Pokémons zitten. En dat honden helemaal geen mobieltje nodig hebben om ze te vinden. Maar ja, vangen hè. Da’s lastig met zo’n roostertje ertussen. Fabius zal nog wel een tijdje ‘in de ban van’ blijven. Al las ik ook dat de hype inmiddels over is. Kunnen we over een tijdje misschien weer een gewone hond rond zien dartelen.