Ik heb niks met parfum, nooit wat mee gehad ook. Wèl iets tegen. Maar dat ligt aan m’n ernstig overdreven olfactieve vermogen. Anders gezegd: ik ruik álles, tot op het hinderlijke af. In het bos snuif ik de paddenstoelen zonder ze gezien te hebben, m’n neus weet eerder dat de herder weer uit de bergen terug is dan m’n honden, de visafdeling in de supermarché ga ik met ingetrokken neusvleugels voorbij, de kroegbazin kus ik met afgewend reukorgaan (ze gebruikt Patchouli) omdat ik anders niet eens meer een drankje hoef te bestellen wegens smaakbederf. Komt iemand uitbundig geparfumeerd aan een tafeltje naast me zitten in een restaurant en ik vraag om de rekening. Kortom, parfum is niks voor mij.
Tenzij je er een smeuïg verhaal bij hebt. Neem de roman (1985, vertaald in 49 talen, ruim 20 miljoen exemplaren verkocht, verfilmd) ‘Het Parfum’ van Patrick Süskind dat verhaalt over de verschoppeling Jean-Baptiste Grenouille die meesterparfumeur en seriemoordenaar werd om het ultieme parfum te vinden, en uiteindelijk zelf om zijn goddelijke geur werd vermoord. Speelt in de 18e eeuw, hier om de hoek in Grasse, de zelfbenoemde parfum-hoofdstad van de wereld, vlakbij Cannes.
En recentelijk kwam ik een ander spannend verhaal op het spoor. Dat begon in 2016 met de inbraak bij de internationaal vermaarde parfumfabriek L’Occitane in Manosque (niet ver van Grasse) 20 liter parfum-essence gestolen. Ter waarde van 300.000 euro. Eén litertje zou dus 15.000 euro moeten kosten. Kennelijk kun je aan zwoel bedoelde luchtjes in krankzinnig dure flesjes ook in het zwarte circuit het een en ander overhouden. En blijkbaar genoeg om zelfs de top van het Corsicaanse bendewezen te boeien. Want vorige week werd in verband met deze diefstal de nu 52-jarige Corsicaan Jacques Mariani in zijn cel in de gevangenis van Marseille aangehouden. Hoewel hij van die 52 jaar er 25 achter slot & grendel heeft gezeten, geldt hij nog altijd als een van de prominenten van wat we bij ons in Frankrijk ‘le grand banditisme’ noemen. Hij wordt gezien als de ‘erfgenaam’ van de even beruchte als succesvolle Corsicaanse bende La Brise de Mer, vernoemd naar het ‘hoofdkwartier’ in het gelijknamig café in Bastia. Die groep zou verantwoordelijk zijn voor zo’n 100 overvallen, vooral op banken, vanaf 1982. Topscore: de bankroof in 1990 op een filiaal van de l’Union des Banques Suisses (UBS) in het Zwitserse Genève. Buit: 31,4 miljoen Zwitserse francs, nu ongeveer 27,3 miljoen euro.
Even opletten nu. De toenmalige chef van die Brise de Mer-bende was Francis Mariani, de vader van de nu gearresteerde Jacques. Pa werd in 2009 gedood bij een bomexplosie in een hangar op Corsica. Was hij onhandig aan het knutselen of werd die bom van afstand tot ontploffing gebracht? Niemand weet het.
De Franse justitie meent dat uiteindelijk 10 Corsicaanse families deel uitmaakten van de Brise de Mer. Of nog steeds. Dan kun je dus wachten op onderlinge conflicten, machtsstrijd. De bende zou goed zijn voor een vermogen van 120 à 150 miljoen euro, voor een deel geïnvesteerd in horeca en casino’s, er zouden warme contacten met de Russische maffia zijn en witwasmachines in fiscale paradijzen.
Jacques Mariani zit nu vast na een veroordeling wegens afpersing, er wacht hem nog een proces in verband met omkoping van een cipier. En hij wordt verdacht van die parfumdiefstal. Een grote jongen dus. En dan ga je een beetje lullig parfum jatten? Oók Zuid-Frankrijk, denk ik dan.
Als justitie hard kan maken dat Mariani betrokken was bij de roof van die parfum-essence, vraag ik me toch af wat die man in vredesnaam met die geurtjes van plan was. Ja, natuurlijk: handel. Het is publiek geheim dat de ‘grote merken’ – Dior, Cardin en vele andere – hun halffabrikaten betrekken uit de laboratoria van Grasse. Criminaliteit waar een luchtje aan zit loont. Kijk maar naar de prijzen van die peperdure miniflesjes in de winkel. Lekkere luchtjes worden duur betaald.
Als ik maar niks hoef te ruiken.