Benidorm Bastards en Fawlty Towers in Zuid-Frankrijk

zo 5 september 2010

De eerste zondagmiddag in september. Alle -nou ja, bijna alle- vakantieschorremorrie is weer weg. De kranten kopten het al, de afgelopen dagen: ‘la rentrée’, wat zoveel betekent als ‘we zijn weer begonnen’. Dat geldt niet alleen voor scholieren die na een (te) lange zomervakantie de schoolbanken weer opzoeken, maar ook voor vrijwel iedereen met een baan, en vooral voor het indrukwekkende ambtenarenapparaat dat Frankrijk rijk is. En voor een regering die weer gaat regeren, plus de oppositie die zich roert. In augustus ligt het hele land de facto plat; oprispingen, zoals de Roma-kwestie- daargelaten. Maar nu moet iedereen weer serieus aan het werk.
Voor ons dorp gelden andere normen. Want per 1 september zijn ook de toeristen weer weg en gaat er een zucht van verlichting door het beperkte kluitje vaste inwoners dat zijn territorium weer kan innemen. Geen ‘well-to-do’ lawaaischoppers meer met onopgevoed schreeuwend kroost, geen ‘bataves’ uit het noorden die niets snappen van ons l’heure de l‘apéro’, geen campingkoopjesjagers met meegebrachte broodjes die ze op ons caféterras gaan zitten oppeuzelen met een meegebracht plastic bekertje vol ‘eau non potable’ uit onze fontein. Ze zijn allemaal weer weg.
Wat betekent dat ook onze restaurants weer uitzicht bieden op een ongestoorde lunch op een zonovergoten terras. Die kans laat je niet liggen, dus togen we voor het eerst sinds het begin van het seizoen naar een vertrouwd adres op enkele autominuten van huis: Le Castellaras in Fayence. Lang niet geweest, maar we koesterden mooie herinneringen aan een bijna perfect eethuis met een Michelinster, die overigens inmiddels is verdwenen. Er was een extra parkeerplaatsje toegevoegd, maar verder leek alles vertrouwenwekkend hetzelfde gebleven. Een oude bastide, een prettig terras in een mooie tuin en hé, een onbekend vijvertje met koi-karpers die het zichtbaar benauwd hadden in het te krappe en troebele water. Op het gevaar af voor zeikerd te worden uitgemaakt, maar bij mij noteer je dan meteen een eerste minpunt met stip. Pluspunt is weer wel dat honden (aan de lijn) worden toegelaten.
Bon, à table. Dezelfde tafeltjes als zeven jaar geleden, dezelfde niet al te comfortabele stoelen, en bijna dezelfde menukaart. ‘We zijn weer thuis’, dacht ik een beetje aangedaan. Tot ik de prijzen zag, want die waren wel degelijk met hun tijd meegegaan. Ik ben niet zo’n grote eter, dus dat er ook halve porties verkrijgbaar waren vond ik een uitkomst. Mijn tafelgenoot ook, maar dan vanwege de eindafrekening die evengoed 174.60 euri bedroeg. Was dat bedrag het genoegen waard? Tja. De plek was onveranderd mooi, met uitzicht op de heuvels rondom en op het pittoreske plaatsje Fayence. Het eten was prima, de kok Alain Carro, is en blijft een vakman eerste klas. En voor de rest was het een zooitje. Het is niet erg als een restaurant stagiares aanneemt om op de kosten te besparen; het is crisis tenslotte. Maar train ze dan eerst een beetje. Dit leek Fawlty Towers wel.
Geen menukaart, ah, toch nog wel.
“Mogen we ook de wijnkaart?” Geen wijnkaart.
“Ah, heeft u de wijn gekozen?”
“Nee, we kregen geen wijnkaart.”
“Wilt u een aperitiefje?
“Nou, we zijn al aan het voorgerecht, mogen we misschien de wijnkaart?”
“Voor wie zijn de kikkerbilletjes?”
“Misschien voor het tafeltje hiernaast?”
“Wilt u alvast het dessert uitkiezen?”
“Zouden we misschien eerst het hoofdgerecht mogen bestellen?”
We waren goedgeluimd -onder ons nietwaar- dus we konden wel wat hebben. “Heeft u misschien een asbak, terwijl we op het vervolg wachten?”
“Asbak? Hiér wordt niét gerookt. U kunt dáár opsteken (wijds armgebaar naar armzalig bankje verderop in de tuin, naast de amechtig hijgende koi-karpers), als het zonodig moet.”
Die laatste toevoeging deed iets knappen. Ja, ik rook. Ja, mijn tafelgenoot ook. We roken sigaren. Beschaafd, met kleine trekjes, zonder belendende tafeltjes met onze ‘giftige rookwolken’ lastig te vallen. We beschouwen zo’n dampertje als een aanvulling op een mooie maaltijd, en als je buiten op een riant terras zit, waar de tafeltjes een flink eind uit elkaar staan en dus niemand last van je heeft, zou dat volgens ons ook geen problemen moeten opleveren. Sterker nog, dat is zelfs wettelijk toegestaan. Dan wil ik niet verbannen worden naar een soort van gedoogzone voor junkies.
Europa heeft toegeslagen; zelfs in mijn eigen dorp, was de eerste gedachte. Tot ik me realiseerde dat het hele terras werd bevolkt door middel- tot hoogbejaarden. Zondagmiddag is in Zuid-Frankrijk bij uitstek de gelegenheid om het vraagstuk van ‘wat doen we met oma en/of opa’ deze week, op te lossen. Was dat het? Nee, dat was het niet. Want ik zag een omaatje besmuikt een sigaretje opsteken, waar niets van werd gezegd. Ik zag een tuitknakje opvlammen, een tafeltje verder. Stamgasten, het hele jaar door geld in de kassa, dus zijn de regeltjes wat soepeler. Wij waren zeven jaar niet geweest, niet meer ‘de notre’; andere regeltjes. Ik stond op het punt om Alain Carro eraan te herinneren hoe hij ooit een Michelinster had gekregen (mea culpa). Maar nee, dat dóe je niet.
En toen ging de ‘portable’ van een gesoigneerde heer op leeftijd aan het belendende tafeltje over. Knalhard spatte zijn ringtone van ACDC ‘You shook me all night long’ uit zijn mobieltje. Onverstoorbaar nam hij op. Niemand die er wat van zei. Ik ook niet. Maar ik had de grootste moeite om niet dubbel te klappen van de slappe lach. Benidorm Bastards, ze zijn overal.
Maar onder ons? Das war einmal.

4 gedachten over “Benidorm Bastards en Fawlty Towers in Zuid-Frankrijk”

  1. Bonjour Madame.
    Ook zeer goede herinneringen aan deze culinaire stek. Al een poos niet meer geweest. Pittige rekening. Toch inhoudelijk de moeite waard naar ik begrijp. Doet de dochter nog in culinaria? Eh… “Benidorm bastards”, kende ik niet. Wel heftig. Bon, de volgende keer een eenvoudige maaltijd in een “routiertje”?

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven