Alweer ingehaald…

wo 23 april 2014

weg1Ik ben ingehaald. Niet op de snelweg, maar door de tijd. Voor de zoveelste keer. Al een keer of vier koos ik voor een andere ‘refuge’ in de Provence, stil en nogal afgelegen, ‘liberté’ voor mijn dieren.
Twee jaar heeft het geduurd, maar nu is het nieuwe huis een stukje lager op de berg af. Twee jaar van pokkenherrie, bouwvakkers. Van ’s ochtends vroeg tot einde middag boren, drillen, cirkelzagen, vloeken, schreeuwen en een ghettoblaster die daar bovenuit bonkte. Van onze honden die (terecht) aansloegen als er in het holst van de ochtend een portie kerels luidruchtig voorbij kloste. Van denderende vrachtwagens die veel te snel het smalle pad langs mijn huis afsjeesden. Van auto’s die op mijn terrein parkeerden, van types die in mijn tuin piesten. (“O, er stond geen hek.” “Nee zak, dat heeft jullie vrachtwagen eruit gereden.”)
Twee jaar van dubben tussen wel verhuizen, niet verhuizen, weg van de plek waar je je thuis voelt, of niet. Mijn man wees erop dat ik ‘m al een keer of acht tot verhuizen gedwongen had. Dat we dusdoende de voornaamste sponsors van Zuid-Europese notarissen waren.
“Misschien valt het mee”, zeiden we tegen elkaar, “als het straks klaar is. ’t Is per slot een stuk lager op de berg….”
Sinds Pasen weten we dat het niet meevalt.
Het zijn Zwitsers uit Monaco, de nieuwe bezitters van het megalomane pand dat inmiddels de berg domineert. Zelfs al staat het een stuk lager, er is riant uitzicht op ons zwembad. Weg privacy. Weg rust en stilte ook: er is een kind, dat gilt en schreeuwt. Een tweede is in de maak. ’s Ochtends gaat de radio aan, of de tv, of allebei, tot ’s avonds laat. Geluid klinkt nogal op hier.
Tot nu toe bleef het beperkt tot Pasen, het is ‘voorlopig’ een vakantiehuis. Zondagavond waren ze weg. Maar Frankrijk kent vele vakanties. En lange weekeinden: ‘on fait le pont’, met één snipperdag tussen een feestdag en het weekeinde heb je zó vier, vijf dagen vrij.
Maandagochtend kwam een vrachtwagen ons pad af. Er werd uit de losse pols wat asfalt gestrooid in de grootste gaten die de bouw had achtergelaten.
Het spul wil niet drogen, de honden en wij lopen er voorzichtig omheen en hoe het met de auto moet, dat zien we wel. Ik hoef pas morgen weer boodschappen te doen.
Vanmorgen klonk er opgewekt getoeter op het parkeerterreintje voor de deur, een grote bestelbus van La Redoute; de tuinstoeltjes die we maanden ervoor -nog voor het faillissement en de doorstart van die firma- besteld en dus al afgeschreven hadden.
“Valt dat even mee,” zei ik zo mogelijk nog opgewekter tegen de besteller, “merci!”
“De rien.” Vrolijk stak hij zijn duim op terwijl hij omhoog reed en voor de tweede keer door het natte asfalt ploegde.
Inmiddels regent het, in de verte rommelt een dreigend onweer.
We gaan verhuizen.

11 gedachten over “Alweer ingehaald…”

  1. Ik lees sinds kort je blog. Ik schrok van deze post Daar dus ook al … ik zie de tip van de Lot et garonne.. Wij paste afgelopen Oktober daar op een huis WAT EEN STILTE …wist niet dat het nog bestond …
    sterkte wens ik je …… zo jammer dit …
    groet leni

    1. Allereerst Leni, leuk dat je m’n blog volgt, merci.
      En tja, Lot et Garonne, je hebt gelijk, heerlijk rustig.
      Maar ik ben meer van het zuiden, dus als ik hier weg ga, dan toch elders in het zuiden.
      Ik vind vast wel weer ergens een eenzame berg :-]

  2. Arme Renée,
    Ik kan me je ergernis voorstellen, maar zou je je echt willen laten verjagen.
    Wacht nog even, als de Zwitsers even gewend ijn, worden ze vast rustiger.
    Je weet dat ik in de Lot woon, in een heerlijk Middeleeuws boerendorpje, waar ze mij met geen duizend paarden meer wegkrijgen.
    Absolute stilte, totdat ca. een jaar geleden een rastakapsel met vriendin en baby het huis aan de overkant gingen huren van een Engelse familie, die het huis wilden verkopen, mais:temps de crise.
    Er is niks mis met het jonge stel, maar als het lekker weer is, gaan alle ramen en deuren open en laten hun muziekvoorkeur luid horen aan de hele wijk.
    Verder hebben ze hun terrein volgezet met autowrakken, waar niets mee gebeurt.
    De buurt molt, maar zwijgt.
    Ik heb ze voorzichtig aan het verstand gepeuterd, dat we ons belle vue zo wel kunnen vergeten.
    Hij begreep me volkomen en ging nog hetzelfde weekend aan de slag.
    Er werden palen in de grond geslagen en een felgroen zeil van zo’n 20 M gespannen, zie jehet voor je.
    One buurman zei voorzichtig dat hij het niet mooi vond, pas de problèmes, het is maar tijdelijk.
    On verra, maar ik houd het in de gaten en ga hier niet weg.
    Veel sterke renée,
    Jacqui.

  3. Heb met je te doen Renée! Maar dit soort overlast kan je overal tegenkomen, waar je ook woont, en zekerheid van vrij uitzicht heb je ook in dit grote Franse land niet.
    Je zit ook wel aan de drukke kant van Zuid-Frankrijk, maar dat zal je keuze wel zijn. Hier bij de Pyreneeën zitten we weer met een luidruchtige Spaanse erfenis, de helft van de bevolking, maar de kindjes zijn net zo welopgevoed als bijna alle Franse kindjes, moet ik zeggen.
    Ik wens je wijsheid en rust toe ;-/!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven