De zondagmiddagvisite borrelde nog even lekker weg terwijl ik in de keuken de laatste voorbereidingen trof voor de rijsttafel waarop ze als vliegen op de stroop waren afgekomen. Ik doe het niet vaak, maar eens in de zoveel tijd – als de druk te groot wordt – geef ik toe aan de wens (zeg maar gerust eis) van de echtgenoot om weer eens ‘gewoon’ Indisch te eten. ’t Is Moluks trouwens, een culinaire scholing overgehouden uit een vorig leven, maar het gaat er steevast in als Gods woord in een ouderling. Het kost me zo ongeveer een week aan voorbereidingen en voorkoken, dus ik geef doorgaans flink tegengas als het voorstel weer eens ter tafel komt. Waarna ik capituleer en de echtgenoot meteen in de kroeg rondbazuint ‘dat het eindelijk weer zover is’, zodat ik in elk geval niet meer terug kan. Ik kook dan ook meestal voor een mannetje of twintig, er blijft zelden iets over.
Deze zondagmiddag zag het er veelbelovend uit. Ik was riant op tijd klaar met de voorbereidingen, salades, atjars en andere bijschoteltjes stonden klaar in de bijkeuken, huisgemaakte prefabgerechten stonden prettig warm te wezen in de warmhoudkast van het fornuis; er moesten alleen nog wat laatste dingetjes worden gedaan. Zoals het stomen van de rijst en van de bao pao (gevulde deegpakketjes), het frituren van de pisang goreng (gebakken banaan) en van de prikadel (aardappel/vleeskroketjes) en het bereiden van de versgerechten – een stuk of zes.
Ik zette de wadjang (wok) op de grote middenpit en voorzag de overige vier branders van pannen met uiteenlopende inhoud. Daarna hoefde ik alleen nog maar de grote grillplaat over twee gaspitten te leggen om de saté te roosteren. Een moppie Bach hummend draaide ik de gaskranen open: fluitje van een cent nu, ik ging een tussendoorborreltje pakken op het terras. Het was er heel gezellig, iedereen in opperbeste stemming, dat werd een leuke middag. Na een minuut of wat haastte ik me terug naar de keuken, je moet de boel wel in de gaten houden tenslotte. En trof een koud en uitgedoofd fornuis: alleen de elektrische warmhoudkast zoemde me gezellig tegemoet. Gas op! En geen reservefles! Sinds ik in de binnenlanden van de Var woon weet ik ook wel dat je standaard een extra fles butagas in huis moet hebben, maar het was er – zoals zo vaak overigens – bij ingeschoten. Je moet er voor naar die ene supermarkt die dat speciale merk voert, of naar het tankstation voor dat andere (alle uitgiftepunten zijn strikt merkgebonden) en ik rijd ook niet graag met zo’n volle gasfles op de achterbank. Je stelt het dus uit. En nou was het te laat.
Met lood in de schoenen slofte ik terug naar het terras, hoe ging ik dit vertellen. Ik durfde niet eens het geanimeerde gekrakeel te onderbreken. François, de kleine aannemer, zag me aarzelend aanschuifelen en zag meteen dat er wat mis was.
“Quoi?”
Ik legde het uit.
“Ah non! Pas ça! Ik wil mijn ‘repas Mluccien’!” Hij is een liefhebber van het eerste uur. Hij drukte me zijn glas in de hand en sprintte naar zijn camionnette. Om een kwartiertje later terug te keren met een volle gasfles die hij net zo flux aansloot op het fornuis.
“Voilà”, grijnsde hij tevreden, “fait ta cuisine!”
“Waar heb je die fles vandaan?” vroeg ik verbijsterd, “alles is dicht”.
“Ah, mais pas chez moi hein.” Hij had z’n eigen gasfles van zijn fornuis gesloopt. Hij is erg dol op saté met pindasaus.
Het werd een memorabele lunch die tot aan de avondschemering duurde, zoals het hier hoort.
“Wat had jij nou met François”, vroeg de echtgenoot later op de avond, “hij was ineens weg. Toch geen ruzie?”
“Neu,” zei ik losjes, “moet alleen wel morgen even iets goedmaken.”
“Je doet maar”, bromde hij slaperig.
“Komt goed.” En terwijl ik de lichten uitdraaide voegde ik er nonchalant aan toe: “Kun je morgen twee gasflessen voor me meenemen? Eentje bij de supermarkt en eentje bij het tankstation?”
Ik ben er niet mee weggekomen.
Aan het gas
Dit bericht delen op:
Een volgende keer ontvang ik graag ook even een berichtje ….
Smakelijke groet,
Ik zal de dorpstamtam inlichten Rob ;-]
Wat een geweldig verhaal weer.
Dat gas dat wil wat .
Wij hebben dat op de boot bij ons moet de halve tent(boot) open voordat we de lege voor een volle kunnen verruilen .
En wat een werk die maaltijden Maar mmm zo heerlijk.
ha heerlijk verhaal en ja het komt voor dat je net op het verkeerde moment zonder gas zit .
Het komt altíjd voor Susan….
Hier moet zo’n beetje het halve aanrecht gesloopt Leni :-] En ja, ‘t was even aanpoten.
Hi Renée, het laatste wat ik van zo’n ervaren kookvrouw zou verwachten, was wel , het vergeten van een gasfles.
Het wordt je vergeven, éen Indische maaltijd klaarmaken is een heidens werk en dan ook nog voor zóveel volk, chapeau.
Ik doe het je niet na.
Wij hebben verleden jaar bijna 100 km gereden, om met vrienden een echte rijsttafel mee te maken, onwijs lekker.
Je kunt met trots terugkijken op je prestatie en houd het mannetje van de gasfles in ere.
Geniet van je weekend, hoop dat je het droog kunt houden.
Jacqui.
Da’s dus waar het mis gaat Jacqui: te druk met koken, geen aandacht voor de rest. Ik doe het ook echt alleen als ik geen deadlines heb (vandaar zo weinig) en dat gasflesmannetje is een goede vriend dus dat zit wel snor. Overigens gaten volgends de metro morgen weer regenen…
Als ik de météo volg, hebben wij in Mei in de Var bar veel geluk gehad, elke dag stralend weer.
Zijn net terug uit de Gers, vrijdag vertrokken, zouden woensdag thuiskomen, zijn maandag al teruggekomen, alleen maar regen en daarvoor ga je niet op vakantie.
Ben weer heel gelukkig op mijn vertrouwde stekje.
Is je signeersessie geslaagd?
Jacqui.
We hadden een canicule van een week of negen Jacqui, pas de laatste dagen regen en onweer. En nee, de signeersessie was niet geslaagd, die moet namelijk nog komen: 26 september ben je van harte welkom. :-]
oh die gasfles hè . . . altijd leeg als het niet uikomt, al heb je er soms wel drie “in huis” . . . op dat “cruciale moment” allemaal lekker leeg . . . het echte franse campagne euvel . . .
geweldig dat je zo’n rijsttafel voor 20 mensen in elkaar ramt Renée bravo !
Wat je zegt Ine :-]
Met zo’n verhaaltje begint de dag wel lekker. Maar rij gerust zelf met zo’n gasfles in de auto, kan geen kwaad hoor (misschien beter niet in de volle zon achter de ruit haha)
Ik heb liever iemand mee om ‘m erin en eruit te sjouwen Ruud….
Wat een leuk verhaal. Kan mij wel voorstellen dat er wel eens wat vergeten wordt. Mijn zwager komt uit Indonesië. Hij kookt wat minder uitgebreid, maar zijn moeder stond ook dagen in de keuken als wij daar kwamen eten. Ja. Een goede rijsttafel is niet te versmaden.
Je boft met zo’n zwager Jan, een goede rijsttafel is inderdaad niet te versmaden :-]
Jaren geleden huurden we een huis in de Auvergne.Toen mijn man de volgende ochtend onder de douche stond, klonk er ineens een schrille kreet vanuit de badkamer: gasfles leeg. De verhuurder had vergeten de gasflessen te controleren.Het was zondagochtend en ook nog eens een of andere feestdag. Het was uiteindelijk allemaal goedgekomen, maar inderdaad, gasflessen zijn altijd op het verkeerde moment leeg.
Heb je helemaal in je eentje een Indische rijsttafel gekookt?? Petje af! Door mijn Indische achtergrond weet ik uit ervaring wat een werk dat is. Bij mijn ouders werden veel feesten gegeven, dagen van tevoren stond de keuken vol tantes die kwamen helpen met koken.
En wij, de volgende generatie, stonden tijdens de feesten allemaal in de keuken af te wassen.Ik heb dan ook een trauma overgehouden van het afwassen. Een afwasmachine was mijn eerste aanschaf toen ik een eigen huishouden begon.
Het enige wat ik in de zomer nog wel wil maken is een grote berg saté en katjangsaus.
Aj, da’s pas erg Angélique, ijskoud water op je vel als je er niet op verdacht bent! En zelfs al had je wel een reservefles gehad, dan was die kouwe douche toch niet te vermijden geweest. Arme GHR.
En ja, ik heb het zelluf gedaan, ik kan slecht tegen volk in de keuken als ik bezig ben. Aan die te krappe keukentjes afgestampt met oessies en tantetjes die allemaal door elkaar ‘ah doe, telalaloe’ gebebbelden, zeeën van tijd hadden en voornamelijk in de weg stonden hen ík nou weer een trauma overgehouden ;-]
Ik smul van je verhaal – letterlijk en figuurlijk – en ik heb een extra gasfles – denk ik – altijd….!!
Tot net die ene keer Selma ;-D
Leuk verhaal , en ook ik (Var) heb gemerkt dat onze franse vrienden dol zijn op Indonesisch eten . Het is idd een heel werk maar alles gaat op ! De eerste keer vroeg iemand ” waar is het stokbrood “? Mijn antwoord was dat men daar ,in Indonesie, het plaatsvervangend kroepoek voor gebruikt (!) Toen was het goed ? Een goede buur ……
Tres cordialement,