De ruggengraat van Frankrijk

do 29 november 2018

Getoeter voor de deur vanmorgen. Gebeurt zelden, geen hond die zomaar dat kilometertje doodeng smal glibberpad langs het rivierravijn vanaf de départementale naar ons huis af durft. Bezoek moeten we ophalen in de kroeg, leveranciers voeren doorgaans als excuus aan dat hun bestelbus te groot is (wat zelden klopt) dus of ik de bestelde waar maar op een nader te noemen afspreekpunt een eindje verderop wil komen ophalen. Geen probleem als het om handzame pakketjes gaat, wat minder makkelijk als je een nieuwe houtkachel hebt besteld. Jawel, ook die paste zonder mankeren in m’n ‘petite Panda’, maar er was toch enige spierkracht voor nodig om ‘m erin te hijsen en daarover beschik ik niet als de echtgenoot niet thuis is. Van de boze bezorger intussen toch maar mooi weer een paar nieuwe krachttermen opgestoken.
Geregeld komt het zelfs niet eens zo ver. Dan zie ik op internet via track & trace dat mijn pakketje keurig is bezorgd. Er zat alleen niks in de brievenbus, zelfs geen briefje dat er iemand langs is geweest, en dan kan ik gaan bellen met de klachtenservice van bijvoorbeeld Amazon. Vervolgens komen de ‘bewijzen’ per email: een vaag briefje met een handtekening die niet de mijne is, een bezorgbon met een leveringsdatum erop van voor ik mijn bestelling had geplaatst. Dat werk. Na het nodige gedoe krijg je dan je geld wel weer terug, maar daarmee heb je je pakketje nog niet. Opnieuw bestellen, en jawel, meestal gaat het de tweede (of soms derde) keer wél goed en ‘mag’ je je pakketje op de afgesproken plek in de buurt komen ophalen. Of men dumpt het bij het ophaalpunt in de stad, toch bijna 40 minuten rijden van huis. Ons pad af voor zo’n pakketje? Daar begint het bezorgvolk mooi niet aan.
Behalve de posteuse. Ze kan de post gewoon in de brievenbus bovenaan het pad in de brievenbus proppen, ook kleine pakketjes die onder La Poste vallen passen er probleemloos in. Maar soms komt ze met ware doodsverachting naar beneden gedenderd. Gewoon, omdat ze zin heeft in een praatje. Zoals vanmorgen. De kat wist nog net het aanstormend postgeweld te ontwijken. Het is een stoere, die posteuse. Een stugge ook, ergens in de vijftig, nogal gepantserd door een harde voorgeschiedenis vermoed ik. In het begin was het contact minimaal. Maar we hebben iets gemeen: een poes. Nou ja, ik een kater, zij een poes. Die van mij is overgelopen van de buren een eind verderop, kon niet opschieten met de oude poes die daar al in huis was en vond de twee honden van ons gemakkelijker te dresseren. Wat klopte. Die van haar is in mijn huis geboren, uit een nestje waar de vorige bewoners dringend vanaf wilden. “Ik kwam vaak aan de deur, veel aangetekende brieven. Of ik dat nestje niet mee wilde nemen. Dacht het niet. Maar eentje, nou vooruit.”
Het werd haar ‘bébé’, ze slaapt er sindsdien mee, en ik mocht de foto’s op haar mobiel bekijken. Daarbij heb ik ongetwijfeld een dubbele longontsteking opgelopen – het was vanmorgen ijzig koud en ik was zomaar zonder jas naar buiten gehold – want binnenkomen doet ze niet; aan het werk.
“Of dat nog een beetje te doen was? Blokkades, gele hesjes, de meeste pompen in de buurt staan al droog.”
“Ja hoor, prima.” Voor haar ronde hoefde ze de snelweg niet op, voor brandstof zorgde La Poste. En zaterdag ging ze naar de autoroute.
“Hoezo?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Meehelpen met de blokkade.”
Dat grote ‘rassemblement’ op de Champs Elysées in het verre Parijs ging ‘m niet worden, te ver, te gedoe, maar die péage bij de autoroute was haalbaar. Jawel, ze was ambtenaar, maar geen lijfeigene van ‘l’état’. En ze ging een grote pan soep meenemen.
Ze wierp een blik op het solidaire gele hesje op het dashboard van mijn auto: “Ik weet waar je nog kunt tanken.” Ze noemde een gehuchtje in de buurt. Met een blik van verstandhouding dook ze haar postautootje in en baggerde het pad weer omhoog.
Ik stak een hand op en keek haar na, de ruggengraat van Frankrijk.

8 gedachten over “De ruggengraat van Frankrijk”

  1. Geweldig verhaal weer! Hier in de Morvan rijdt ook iedereen met een hesje achter de voorruit. En aangezien ik de auto sinds een maand op Frans kenteken heb, ligt er bij dus ook een hesje achter de voorruit. In het kader van ‘Inburgeren doe je zo…’ moet je maar denken. Tot nu toe inderdaad 2x gehad dat pakjes waren afgeleverd, maar helemaal nergens te bekennen, ook niet bij de buren. Amazon gaf meteen het geld terug, de NL-leverancier heeft de hele boel op hun kosten nog een keer gestuurd en toen kwam het wel aan.

  2. Het nieuwste is op de rotonde aansluitend rondlopen met vest. Een half uur wandelen dus met voorrang levert een gigantische fille op op twee of drie wegen. Op de vraag waarom? Wij zoeken werk is het antwoord. Geen stenen geen gevecht, maar effectief.

  3. Scootmobielers in Amsterdam hebben al jaren een geel hesje over de rugleuning van hun scoot hangen.

    Maar dat is puur voor hun veiligheid.

    Of zij nu ook solidair zijn met Frankrijk?

    Ik zal dat toch eens navragen.

    Mooi blog.

    Vrolijke groet,

  4. ik ben nog steeds blij met de actie, overleef wel een week of wat op lege tank en zoals je zegt, de gele hesjes zijn inderdaad de ruggegraat, dat lijkt de rest van de botten niet te boeien

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven