Kerst ‘en Provence’

do 26 december 2019

Zo, dat was dus de lunch op eerste (en hier meteen de enige) Kerstdag. Prachtig weer, volop zon, graadje of achttien. Dat werd lekker buiten eten, ondanks de mistral die mooi niet om de hoek kwam kijken. Het terras bij mijn huis wordt gelukkig vaak ontzien door ‘le vent qui rend fou’ (de gekmakende wind). Zal wel te danken zijn aan een slimme aannemer met decennia mistral-expertise die precies wist waar hij een min of meer beschut terras moest aanleggen. Heb ik trouwens in de loop der jaren wel geleerd, altijd héél ervaren mensen om advies vragen voor wie de talloze geheimen van de Provence allang geen mysteries meer zijn. Onderschat nooit zogenaamde bejaarden, zal ik maar zeggen, al helemaal niet als het bouwvakkers zijn. En vraag mensen uit de buurt als er een klus geklaard moet worden. Niet alleen omdat die de situatie ter plekke op hun duimpje kennen, maar ook omdat je daarmee de lokale middenstand overeind helpt houden. Heus, dat is van onschatbare waarde, zeker op het platteland. Gelukkig weten ook sommige Nederlandse en Belgische bouwbegeleiders dat het zo werkt. Maar dat had ik al (meer dan) eens gezegd geloof ik.
Bon, Kerstlunch op het terras dus. Had ik niet gedacht toen ik ‘ ochtends vroeg de nevelslierten boven de rivier en de vallei zag hangen. Maar het trok snel op nadat de zon boven de heuvels uitklom. Ik ben zo’n type dat in dit seizoen elk straaltje zon probeert mee te pikken. Iets waaraan ik ’s zomers niet moet denken, dan schuil ik tegen die overkill aan koperen ploert. Maar nu: beetje vitamine D scoren, misschien iets van het winterwit opkleuren, en de koestering van natuurlijke warmte op je huid. Heerlijk!
Nadat ik de echtgenoot opdracht had gegeven de buitentafel Noël-fähig te maken en tevens een mooie fles blanc te ontkurken en in een koeler te parkeren, wist ik dat ik ‘en cuisine’ verrekte snel klaar zou zijn. Zo hoort dat, als de zon je ter gelegenheid van Kerstmis inviteert. Een setje oesters openslopen, een paar plakjes gerookte zalm draperen, een brouillade met wat truffel door elkaar roeren, een paar zelfgemaakte Provençaalse kroketten wokken, een simpele salade in elkaar draaien en klaar was ik. Nee, geen Kerstdiner uit het boekje, maar prima te pruimen. Uiteindelijk zaten we drie uur in de zon. En wist ik weer waarom ik geëmigreerd ben. De echtgenoot had zich bekommerd om het kaasplateautje en er een fles rijke rouge bij gezet. Tegen vieren werd het toch wat frisser. Een espresso met een glaasje marc de Provence, dat kon nog net. Daarna was het afblazen.
Een uurtje later zag ik in de spiegel dat ik zowaar iets was bijgekleurd. Ter controle haalde ik m’n horloge van de pols. En ja, geen twijfel mogelijk: ik was van kleur verschoten. Wat een prettig Kerstcadeautje! En niemand die ervoor naar de winkel – of het internet op – had gehoeven.
Op het journaal die avond zag ik dat 46% van de Fransen hun gekregen Kerstcadeau’s zó naatje vonden dat ze ze meteen weer op sites als Ebay, Leboncoin, Rakuten of bij de Fnac te koop hadden gezet. Het zal in Nederland en België niet veel anders zijn. En dan denk ik: wat voor een hufter ben je dan? Je krijgt iets (krijgt hè!) en je gooit het op internet omdat je te verwend bent met spullen om een gift nog te kunnen waarderen als die niet helemáál in je verwende straatje van overvloed past. Dus hup, ff in de aanbieding en cashen. Wat doe je daarna met je ‘gratis’ centjes? Geef je die aan de gulle gever terug die de moeite nam een presentje voor je uit te kiezen? Of gaan die gewoon in de pocket?
Kijk, ik snap best dat niet elk cadeautje in de pul valt. Maar het moet voor de gever toch wel hoogst onaangenaam zijn om het meteen op het net in de ramsj terug te zien. Wacht er een tijdje mee, of doneer het. Inderdaad, dat kan ook. Kijk eens op donnons.org of bij ‘Wanted Bons plans’ op Facebook. Of ga gewoon langs bij een Emmaüs in de buurt. Voelt iedereen zich beter bij.
En ik koester intussen het streepje wit onder m’n horlogebandje.

12 gedachten over “Kerst ‘en Provence’”

  1. Renée,
    Mooiste kerstcadeau: goede vrienden.
    Waarom? Ons kerstcadeau? Een geit, jawel, een geit die in Afrika gegeven wordt aan een gezin dat er de kinderen mee van melk kan voorzien.
    Die vrienden kennen ons goed genoeg om te weten dat als je boven de 60 bent, je alles al hebt en dat dáár niets meer bij hoeft.
    Top vrienden, top kerst!
    Een 2020 in die stijl wens ik jullie toe!
    Abraham

  2. Bonjour Renee en manlief,

    Wat toevallig dat je oesters op de foto gezet hebt. Wij waren met kerst in Le Berry, in Maison Les Galettes, onszelf heerlijk laten verwennen. Wij zelf namen van een goede
    visboer in La Chartre, oesters mee, voor bij de borrel, dinsdag 24 december. Iedereen vond het een traktatie, genoten ervan met een lekker glas wijn. Donderdagmorgen sloeg de
    hel toe, zowel bij mij als bij een mede gast, voedselvergiftiging, onbegrijpelijk, maar waar.
    Inmiddels weer thuis, maar nog niet 100%. Jammer voor iedereen. Zelfs de gastvrouw twijfelde aan haar kookkunsten, maar dat was het zeker niet, een topkok. Het waren de oesters, Het lijkt wel “russisch roulette” zei Fons nog. In ieder geval heerlijke week gehad.

    Wij wensen jullie ook allemaal een heel mooi, gezellige, gezond, bijzonder nieuwjaar toe.

    Yolande

  3. Dat was ook onze reden om oesters te kopen, we zagen ze overal……… (bedankt voor delink.) Nou het is inmiddels 31 december en ik voel me alweer een stuk beter. Bananen en stukjes appel, thee getrokken van stukjes verse gember en honing en verder rustig aan doen (wel gewerkt) en vanavond weet ik zeker, als ik thuis kom, dat ik weer een glas wijn en een glas champagne ga proberen en drinken we op een mooi nieuw jaar met meer vrede, minder bosbranden en minder schietpartijen en minder….. en minder……. Iedereen een super gezellige jaarwisseling….. Yolande

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven