Tag: emigreren
Concertgebouwbos
"We hebben een woestijnrat in de tuin!” riep ik opgewonden tegen de echtgenoot. “Dan zal het wel warm zijn”, was het laconieke antwoord, terwijl de buitenthermometer 36 ºC in de schaduw aangaf. “Laat maar.” Ik had net op internet nagekeken wat dat ratachtige bruin/witte beestje was dat als een mini-kangoeroetje weghipte toen ik de vogeltjes...
Scoop op het dorp!
Ja, het is bloedheet, canicule, code orange, tegen de 40 graden, minstens twee keer per dag even met de honden de rivier in. Dat is geen nieuws natuurlijk, maar ik heb ondertussen wel degelijk een grote primeur die ik even kwijt moet. Het journalistieke bloed of zo, je komt er nooit vanaf. Ik scoorde mijn...
Au pair
Sinds vandaag weet ik het zeker: de slavernij is niet afgeschaft en woont gewoon aan de Côte. Dat moet ik misschien even uitleggen. M’n dorpje – zeg maar minigehucht – wordt overschaduwd door een feodaal kasteel. Dat staat er al sinds de 18e eeuw en schijnt toebehoord te hebben aan een admiraal die hele zeeslagen...
Gele tasjes
Moest iemand ophalen op het vliegveld van Nice. Iets van twee keer anderhalf uur in de ‘voiture’ op zo’n dag waarvan verkeersinformatiedienst Bison Futé had gezegd: blijf maar lekker thuis. Meestal doe ik dat dan ook gewoon. Bovendien ben ik het eens met de Franse denker Blaise Pascal (1623-1662) die in zijn tijd al vond...
Code rood
Soms, heel soms, overvalt de echtgenoot iets van zelfstandigheid. Waar ik normaal gesproken word ingezet als bezemwagen, waterdrager, meesterknecht (vul maar in, ’t is Tourtijd tenslotte) rispt er heel af en toe iets op van ‘dat kunnen wij zelf wel’. Let op, koninklijk meervoud hè. Meestal gebeurt dat nadat ik nadrukkelijk heb aangegeven dat de...
De Gaulle en de goalie
Ja, natuurlijk zit ik vanavond in het café! Of eigenlijk buiten, op het terras. De kroeg is maar een pijpenlaatje, de tv wordt op straat gezet zodat het hele dorp samen naar Frankrijk-België kan kijken. Ik ben erbij, ooit begonnen als sportjournalist, dus ja, dan word je vanzelf wel een sportjunkie, overigens alleen als toeschouwer...
Een Fabius, die deugt
Ik ben allerminst zo’n getikte francofiel, ik verblijf alleen maar in dit gehandicapte land omdat mijn echtgenote nergens anders wil wonen. Dus ja, ‘follow the leader’, er is geen alternatief. En ik moet toegeven dat het te doen is, wonen in de Provence. Behalve in het hoogseizoen als de trieste massa van té beknopt textiel...
Hét geheim van het dorp onthuld
Zo’n twee jaar geleden verkaste ik van een minuscuul Provençaals dorpje naar een nog kleiner gehucht, 5 kwartier verderop. Dieper - of eigenlijk hoger - in de Var en flink verder weg van Le Grand Bleu. Die verhuizing was een emotioneel lastig besluit. Mijn hele bestaan in Zuid-Frankrijk was begonnen in dat dorpje dat ik...
Het musje is gevlogen!
Weg. Zomaar ineens, van de ene dag op de andere. Het hele dorp is er nog steeds confuus van. Ik hoorde het van de Servische chef zelf, op de parkeerplaats onderaan het feodale château naast de boulesbaan. Hij stapte net zijn auto uit met wat vergeten boodschappen, die anders het Musje gedaan zou hebben. Ik...
Provençaalse rosé is een wereldhit
Zeg Provence en je zegt rosé. Tuurlijk. Per slot is hier de bakermat van het rozige geluk in je glas. En dat geluk stijgt mét het glas, want de Provençaalse rosé wordt elk jaar beter. Plus populairder. Tot grote vreugde van de wijnboeren. En de liefhebber. Zo’n vijftien jaar geleden mocht de consumptie van rosé...
