Tag: ik vertrek
Een hoogbejaarde met ballen
Het gebeurt me niet vaak dat me door een bijna honderdjarige de buitenspelval wordt uitgelegd. Maar het overkwam me dit weekeinde. Heel gedecideerd vertelde Trees -de vieve weduwe van een beroemde Cobra-schilder- me haarfijn hoe die in elkaar stak. Dat wist ik wel, ik ben niet voor niks sportverslaggever geweest, maar het was een genoegen...
De man met het mansbakje
Uit eten op het dorp met goede vrienden, altijd meer dan okay. En als ze nog een beetje ‘vers’ in de buurt zijn, willen ze vanzelfsprekend ook dat dorp zien waar je altijd over loopt op te scheppen. Het is een mooi gehucht, officieel geklasseerd als ‘un des plus beaux villages de France’ (klik en...
Adelaarsleed
Vanmorgen vroeg was ie er weer, de majestueuze adelaar. Hoog in de lucht stond hij (of zij, geen idee) doodstil, de grote vleugels vrijwel onbeweeglijk profiterend van de thermiek, de haarscherpe blik strak gericht op het bos dat onze heuvel bedekt. Normaal gesproken zou ie op zoek zijn naar de minuscule prooi die wij niet...
Uniforme hokjesgeest
Ik ben tegen uniformen in het algemeen, en tegen uniformen voor kinderen in het bijzonder. Ooit was mijn oudste zus bij de padvinderij, iets van kabouter of zo (echt, ik heb geen idee meer wat het exact was). Ze moest een soort van handboek dat associaties opriep met een vage religie uit het hoofd leren...
De schim in het portiek
Gisterenavond na Studio Sport vond mijn echtgenoot dat we nog best even een hapje op het dorp konden gaan eten. Ajax had gewonnen, Feyenoord met de hakken over de sloot een nederlaag weten te voorkomen, bijgevolg weinig kans op supportersruzie in de huiselijke kring, dus ik zei “ja, graag” en greep gretig de telefoon. Voor...
Een dagje Rome
Goed, ik was dus even in Rome. Niet geheel vrijwillig (zie hier) maar ’t is wel een favoriete stad (ik ga liever niet naar Parijs en nog langer vliegen ook) en dan moet je blij zijn met de kans er zomaar op een doordeweekse donderdag rond te struinen. Dat viel tegen. Tuurlijk, ik was er...
Bijna duizend euri armer, met dank aan de bezuinigende overheid
Gisteren was ik even op en neer naar Rome. Dat moest, van de Nederlandse overheid. Nou ja, ik moest naar een ambassade om m’n paspoort te laten verlengen. Sinds uit bezuinigings-overwegingen tal van consulaten van het koninkrijk zijn gesloten, ook dat te Nice hier om de hoek, kun je daarvoor alleen nog op een ambassade...
Brandburen
Vanmiddag heb ik de buren van een eind verder op de heuvel niet uitgescholden, wel vervloekt. Inderdaad, de Monegasken die hier een ‘vakantiehuis’ lieten bouwen (zie hier, en hier) en die er nu vrijwel permanent wonen. Even afgezien van de geluidsoverlast die ze bezorgen in wat ooit een ‘havre de paix’ was, zijn het ook...
Mag ik nog uitkafferen?
Van geruime afstand heb ik de laatste tijd de opnieuw fel opgelaaide Zwarte-Pietendiscussie in het oude vaderland gevolgd. En eerlijk gezegd ben ik tamelijk verbijsterd. Hoe kunnen volwassen mensen met stemrecht zich tot in de hoogste regionen van de Verenigde Naties zó druk maken? Om een volkstraditie, om folklore? En dan gaat het even niet...
A man’s best friend
Onze Britse buurman Harry is van de stoere variant. Toen hij vorige week zijn geplande reis van twee weken naar Engeland zowat in het water zag vallen (zie hier) verblikte of verbloosde hij niet. Nou ja, bijna niet. Maar toen bleek dat de beoogde reis voor de oudste van z’n drie Springer Spaniels echt teveel...
