Voor de liefhebbers van de Méditerrane keuken: het is weer vrijdag, dus tijd voor een kersvers recept. Niet echt ingewikkeld en ook met ingrediënten die in Nederland en België verkrijgbaar zijn, te maken.
Alle recepten zijn bedoeld voor 4 personen.

Sommige mensen zijn dol op shoppen. Ik gun het ze van harte maar ik word al kriegel van de dagelijkse boodschappen die ik doorgaans weet te beperken tot 1 x per week. Dat was vandaag. En tegen mijn principes in was ik ook nog eens veroordeeld tot de supermarché een paar dorpen verderop, waar de bulk vandaan moet komen die niet bij de marché paysan en het domaine om de hoek gescoord kan worden. Hondenvoer bijvoorbeeld, en schoonwasmiddel. Met een beetje mazzel race ik door zo’n supermarkt als Max Verstappen over het circuit. Mijn tactiek is om het karretje ergens strategisch in het midden van de winkel te parkeren, links en rechts de beoogde schappen af te struinen en de boel ‘en passant’ in het winkelwagentje te flikkeren. Gaat doorgaans prima en scheelt zeeën van tijd, want als je zo’n caddy echt elk rayon langs moet duwen, wachtend en uitwijkend voor al die gezelligheidsshoppers met toch niks anders te doen, ben je uren verder van huis.
Tot je met de armen vol bij je karretje komt. Dat er niet meer staat. Terwijl je toch zeker wist dat je het dáár had achtergelaten. Eerste impuls: nieuw karretje halen en dat hele geboodschap snel overdoen. Maar in dat karretje lag ook mijn uiterst duurzame, milieu-ontzienende boodschappentas. Die wou ik terug. Ik heb die hele supermarkt van voor naar achter afgezocht, en weer terug. Uiteindelijk vond ik m’n wagentje, in de verste uithoek van een vleesafdeling waar ik nooit kom, bestuurd door een wat afwezige dame die haar boodschappen onbekommerd op de mijne had gestapeld.
“Madame, vous avez pris mon chariot.”
Ze keek me niet begrijpend aan : “Mais non, ce sont mes courses, vous voyez?”
“En dessous madame, regardez.”
Ze zag het, ze verexcuseerde zich en ik kreeg mijn karretje terug. Nu stond zij met haar armen vol boodschappen.
Terwijl ik naar de kassa karde schoot me een vraag van een helaas overleden vroegere collega te binnen. Als iemand (iets uit) je boodschappenkarretje meeneemt, is dat dan diefstal? De boodschappen zijn per slot nog niet afgerekend. Ik had ruim de tijd om er in de inmiddels riante rij voor de kassa over na te denken.
Des te minder tijd om te koken. Ook al omdat de deadline van Côte & Provence er in rap tempo aankomt. Opgemaakte pagina’s zien, de laatste tekstcorrecties…. Da’s altijd flink aanpoten, maar ook ontzettend leuk, dan sta je vanzelf wat minder in de keuken.
Dus we houden het vandaag simpel qua recept, maar wel toepasselijk: pain perdu. Of zal ik het pain du chariot perdu noemen?

Ingrediënten:
1 glas melk
4 sneden stevig brood
100 gram verse aardbeien
100 gram blauwe bessen
½ dl zoete witte wijn
½ theelepel kaneel
3 eieren
snufje zout
boter/olijfolie
1 zakje vanillesuiker

Bereiding:
Leg de sneden brood in een ondiepe schaal of op een groot bord. Doe een snufje zout bij de melk en giet die over het brood. Laat enkele minuten weken, maar zorg dat de sneden heel blijven. Eventueel laten uitlekken op keukenpapier.
Ontkroon de aardbeien en halveer ze. Doe ze samen met de bessen, de kaneel en de vanillesuiker in een pannetje en laat ze op laag vuur een minuutje of wat sudderen.
Klop de eieren los in een kom en laat het boter/oliemengsel heet worden in een ruime koekenpan.
Haal de sneden door het losgeklopte ei en bak ze snel goudbruin in de koekenpan.
Verdeel ze over de borden, schep de aardbeien en de bessen erover en schenk er wat van het achtergebleven wijnmengsel bij.