Voor de liefhebbers van de Méditerrane keuken: het is weer vrijdag, dus tijd voor een kersvers recept. Niet echt ingewikkeld en ook met ingrediënten die in Nederland en België verkrijgbaar zijn, te maken.
Alle recepten zijn bedoeld voor 4 personen.

“Nee”, zei de echtgenoot, “de tuin wordt niet gemaaid, geen benzine.” Hij wreef zich nog net niet in de handen; zo leuk vindt hij het over het hobbelige, uitgestrekte terrein met een bosmaaier op de rug rondhopsen niet. Al mag hij er graag stoer over vertellen. Maar hij had wel gelijk. Zolang er alleen benzine in z’n Fiatje Panda zit, en het lang niet duidelijk is welke kant het op gaat met de stakingen en alle tankstations in de wijde omgeving bordjes met ‘penurie’ en ‘à sec’ op de dichte deur hebben hangen, kunnen we dat reservetankje van 5 liter maar beter koesteren. Maaien kan later ook wel, al zal het niet makkelijk zijn; het gras en struikgewas groeit waar je bij staat.
Intussen is ook boodschappen doen een dingetje geworden. Omdat ik er zo’n pesthekel aan heb, doe ik al niet vaker dan eens per week aan voorraadvorming. Ik vind supermarkten – en dan met name de grandes surfaces – de absolute consumentenhel. Nooit zal ik begrijpen waarom mensen shoppen leuk vinden. En dus oeverloos lang voor schappen kunnen blijven hangen om echt alles wat erin staat met gretige belangstelling te bestuderen. Ja? En dan hèb je alles tot op het bot bekeken. En dan dreutel je vervolgens zonder iets in je karretje te flikkeren naar het volgende rayon om daar uitgebreid in de weg te gaan staan. Wat is daar de lol van?
Ik geef het eerlijk toe, ik scheer als een speer door zo’n bevoorraadingsfabriek heen, ruk links en rechts wat uit de schappen dat lijkt op wat het boodschappenlijstje dicteert (ja ja, vaak verkeerd), en spoed me naar de kassarij om alsnog in de wachtstand gezet te worden. Boodschappen en ik, het zal nooit wat worden.
Ik besloot dus om het te doen met wat er nog aan voorraad in huis was.
“De verstandige huisvrouw”, grijnsde de echtgenoot. Ik besloot er niet op in te gaan en hem gewoon gelijk te geven. Door een lekkere hap op tafel te zetten.
Het is een mooie buitenlunch geworden. Met zon, vogelgetierelier aan alle kanten in het uitbundige groen, een bruisende rivier met een paddenpoel vol paringsherrie onderaan het terrein; het ultieme onthaastingsgevoel.
Nee, ik heb ook liever dat er een arbeidsakkoord komt, en dat de boel niet langer wordt lamgelegd door de verharde standpunten van rigide vakbonden en een verkrampte overheid. Maar ik heb wel lekker geluncht.

Ingrediënten:
1 kropje groene eikenbladsla
1 grote ui
1 blikje tonijn op olijfolie (130 gram)
1 citroen
50 gram geraspte kokos
4 theelepels kerrie
1 theelepeltje sambal
1 scheut sesamolie (of notenolie o.i.d)
4 volle eetlepels mosterdmayonaise
1 eetlepel kappertjes

Bereiding:
Was en pluk de sla, leg een laagje op de bodem van 4 diepe borden.
Pel en snipper de ui ragfijn.
Snij de citroen in tweeën, pers 1 helft uit, snij de andere helft in 4 plakjes.
Giet een deel van de olijfolie uit het tonijnblikje, maar hou de tonijn zompig.
Prak de tonijn en aanhangende olie met een vork los in een kom. Doe er de ui, de kokos, de sesamolie, het citroensap, de kerrie, de sambal en de mayonaise (kwam bij mij uit een knijpfles dit keer) bij en hussel alles door elkaar.
Leg in het midden van elk bord een hoopje tonijnprut en strooi er ter versiering wat kappertjes overheen en schuif er een schijfje citroen naast.
Geef er (stok)brood en een fris glas rosé bij. Wit mag ook, of gekoelde rooie. ’t Is maar net wat je in huis hebt hè.