Tag: Frankrijk
Les larmes aux yeux
Eigenlijk was ze al een beetje naar de achterkant van m’n geheugen geglipt; nieuwe woonstek, nieuwe ‘cave’ nietwaar. Maar gisteravond kwam er ineens een kersverse promospot voor Corsica voorbij op BFMTV. En hoppa! Daar was ze weer, madame Malvoisin. Een klein gedecideerd dametje met een pruikig donkerbruin geverfd krullenkapseltje en een veel te grote donker...
Een aimabele email-papie
Het verliep werkelijk vlekkeloos. Niet dat er na het verkennende telefoontje inderdaad op het afgesproken tijdstip een mannetje voor de deur stond, maar toen ik belde waar hij bleef kreeg ik van zijn thuisbasis in de stad een stuk verderop, zowaar een 06-nummer waarmee hij te traceren viel. Hij was al in het dorp,...
Chomage technique
Sinds vanmiddag hebben we weer internet. En niet te vergeten, telefoon! Het heeft de firma Orange behaagd dit ver verstopte gehucht in de achterlanden van de Provence weer op de moderne wereld aan te sluiten. “Wat doe je daar dan ook?” vroeg een collega die gruwt bij alles dat twee stappen van het privé-strand van...
Nog steeds sorry …
Ondanks de toezegging van Orange vorige week dat we snel weer de digitale snelweg op zouden kunnen, zijn we nog steeds verstoken van toegang tot het wereldwijde web. Geen web, geen werk. We hopen dus dat Orange héél hard bezig is om dit probleem op te lossen. Tot die tijd kunnen we alleen maar duimen...
Sorry!
Wegens technische problemen moet ik vandaag op m'n handen zitten. Daar ben ik niet goed in. Maar Orange heeft beloofd dat ik morgenmiddag weer mee mag doen. On verra!
Speedinburgeren
Oké, ’t is wennen, aan een nieuwe woonomgeving. Maar je schrikt toch als er ineens een hevig bloedende, vermoedelijke buurman van dat huis heel veel verderop voor je tuindeur op en neer staat te springen. “Bienvenue, comment ça va?” is dan een beetje misplaatst. Snel handelen dan maar. Bloedende buurtbewoner naar het aanrecht geloodst zodat...
Wachtwoorden
Nee, natuurlijk niet. Wachtwoorden mag je nooit, never ever, opschrijven. En nee, natuurlijk doe ik dat niet. Officieel dan. Ja hoor, ik ken er een paar uit het hoofd, de meest gebruikte. En verder heb ik geen idee; Max’s geheugentrainer is niet aan mij besteed, zullen we maar zeggen. Dus de overige kluwen aan al...
De ‘monstres’ en de déchetterie
Nooit geweten dat een mens zoveel rotzooi om zich heen kon verzamelen. Nee, ik ben geen bewuste allesbewaarder, het is meer iets organisch, het groeit als het ware vanzelf aan. De ellende is dat het niet meer weggaat, niet vanzelf in elk geval. Dingen verdwijnen uit zicht, verschuilen zich achter andere dingen, hangen rond in...
De Banque Tabac
Ja ja, ik ben verhuisd. En ’t was erg, heel erg, maar dat weet iederéén die weleens verhuisd is, dus daar gaan we niet verder over doorzeuren. Het lijkt me alleen wel leuk om er af en toe een anekdote in te gooien over wat wèl goed ging, of memorabel was. Bijvoorbeeld dat het horloge...
Verkast
Zo. Dat doen we dus nooit meer. “Na doodgaan is verhuizen het ergste dat een mens kan overkomen” meent de echtgenoot, en hij heeft gelijk; ik ben geradbraakt. Hij ook, maar hij hoeft niet ook nog eens alle randverschijnselen die bij zo’n verhuizing horen te regelen. Zoals het doorgeven van adreswijzigingen. Dat klinkt simpel, en...
